Prédikanir 2017 – 2019

Séra Auður Eir Vilhjálmsdóttir
Predikun í guðþjónustu Kvennakirkjunnar í Seltjarnarneskirkju 14. nóvember 2021

Þá sagði Jesús:  Sáðmaðurinn fór út að sá.  Sum fræin féll við götuna og fuglar komu og átu þau.   Sum féllu í grýtta jörð og visnuðu í heitu sólskininu.  Sum féllu í þyrna og þistla sem kæfðu þau.  En sum féllu í góða jörð og komu upp og urðu að stórkostlegri uppskeru.

Nú skaltu hlusta á þetta, sagði Jesús.  Guð blessar okkur orðið sitt.  Amen

Ég kem ekki til með að segja eitt einasta aukatekið orð sem þú hefur ekki heyrt mig segja áður.  Ég lofa þér því eins og er sagt til að fullyrða eitthvað.  Það er auðvitað hallærislegt að sitja hérna og segja ekkert annað en það sem þú hefur heyrt hundrað sinnunm. Hvað er gaman að því?  Það er sérlega ömurlegt af því að  við erum í sporum frelsara okkar sem sagði það sem fólk hafði aldrei heyrt áður.  Þau urðu svo frá sér numin að þau urðu nýjar manneskjur og allt lífið breyttist.   

Við erum búnar að lesa fyrstu fimm kaflana í Markúsi.  Það stendur þar hvernig þetta var.  Það var ekki allt fólkið sem heyrði Jesúm tala sem heyrði hvað hann sagði.  Eins og við heyrðum í ritningarlestrinum.  Sum nenntu ekki að pæla í því.  Sum vildu heldur hlusta á eitthvað annað.  Sum máttu bara ekki vera að því.  En.  Sum heyrðu og hlustuðu og urðu nýjar manneskjur.

Jesús talaði við allt þetta fólk.  Hann gaf því alveg ný ráð til að nota í daglegu lífinu.  Daglegt lífið skiptir okkur mestu.  Vertu ekki alltaf að dæma, sagði hann.  Ekki dæma hin.  Og ekki dæma sjálfa þig.  Gerðu það sem þér finnst rétt, hafðu trú á þér og haltu þínu striki.  Ef […]

Jólahugleiðing sr. Huldu Hrannar M. Helgadóttur á upptöku sem birtist á fésbókarsíðu Kvennakirkjunnar árið 2020.

 Saman með hjálp Guðs.    

     Elsku Guð: Umvefðu okkur kærleika þínum og nálægð. Opna þú hjörtu okkar og tala þú til okkar, blessaðu okkur þessa stund.  Í Jesú nafni.  Amen. 

     Náð sé með þér og friður frá Guði.

     Því svo elskaði Guð heiminn, því svo elskaði Guð þig og mig, að hún ákvað að setja ekki nefnd í málið heldur gaf einkason sinn  til að hver sem á hana trúir glatist ekki heldur hafi eilíft líf. (Jóh.3:16)  Ást Guðs er mikil okkur til handa.  Og um jól fögnum við fæðingu frelsarans.  Til okkar berst ljómandi dýrð Drottins og orð engilsins frá Betlehemsvöllum sem mælti til hirðanna.  „Sjá ég boða yður mikinn fögnuð, sem veitast mun öllum lýðnum, yður er í dag frelsari fæddur.”(Lk.2:10-11)   Fögnuður og frelsi eru yndisleg orð.  Og ekki einungis orð heldur gjafir sem okkur eru gefnar af ást Guðs.

     Það var talsvert lagt á Maríu að fá þetta hlutskipti að bera son Guðs í heiminn.  Jesús varð elstur 7 barna hennar.  Ef til vill átti hún fleiri börn en það vitum við ekki .  Alla vega átti hún 4 drengi og tvær stúlkur.  Svo Jesús átti nóg af systkinum.  Svo það má ætla að það hafi oft verið fjör á þeim bæ eins og annars staðar þar sem mörg systkini koma saman og annir miklar.  María var 12-15 ára þegar hún var útvalin til að gegna mikilvægu hlutverki sem ekki var auðvelt, en hún átti trú  á Guð og trú á kraftaverk og andi hennar gladdist í Guði.  Og hún var ekki ein.  Elísabet frænka hennar hafði einnig hlotið blessun, orðið barnshafandi þrátt fyrir að vera hnigin […]

Kærleikurinn

Predikun í Kvennakirkjunni – Grensáskirkju 17 mars 2019

I.Kor.13:1,13

Við skulum biðja:

Elsku Guð, við biðjum þig um að umfaðma okkur með kærleika þínum.  Kom þú til okkar.  Opna þú hjörtu okkar svo við séum fær að taka á móti  lífgefandi afli kærleikans. Láttu kærleik þinn vinna sitt verk svo að vonin og trúin sé sterk.  Í Jesú nafni.  Amen.

Náð sé með yður og friður frá Guði.

Ég ætla að íhuga um stund kærleikann og leitast við að kafa dýpra í merkingu hans og hvernig hann getur haft áhrif inn í líf okkar.  Það er þörf á að efla kærleikann með því að taka hann til umfjöllunar og dýpka skilning okkar á honum.   E.t.v. er einnig þörf á að spyrja sig hvort við séum á flótta frá kærleikanum þó við séum á sama tíma að leita að mennsku okkar.  Kærleikann er hægt að nota sem hugmyndafræði. Kærleikur Guðs hefur áhrif á okkur og umfaðmar okkur og hefur heilsusamleg áhrif, því kærleikurinn og ástin er læknandi afl, opnandi og lækkar varnarmúrana,

Kærleikurinn er nefnilega afl.  Komið frá Guði.  Því uppspretta kærleikans er hjá Guði.

Eins og segir í I. Jóhannesarbréfi: 
„Þetta er kærleikurinn: Ekki að við elskuðum Guð heldur að hann elskaði okkur og sendi son sinn til að vera friðþæging fyrir syndir okkar.“ (I.Jóh.4:10)

Já Guð er miskunnsamur og elskar okkur, hvert og eitt (hverja og eina).  Í því liggja gæði okkar.

En hvaða mynd höfum við af kærleikanum?  Hann hefur stundum verið okkur konum fjötur um fót þar sem það hefur verið ætlast til þess að við værum svo góðar og kærleiksríkar.  Og oftar en ekki höfuð við fengið skakka mynd af honum.

Ég veit ekki hvernig þú túlkar kærleikann en stundum hef ég á tilfinningunni að sumir túlki orðið þannig að það merki að […]

Háteigskirkja, sunnudagskvöldið 29 .desember 2019

Einu sinni enn heyrum við undursamlegt jólaguðspjallið um samtal Maríu við engilinn, ferð Maríu og Jósefs til Betlehem, fæðingu Jesú í fjárhúsinu, englasönginn hjá hirðunum og komu vitringanna frá Austurlöndum.  Einu sinni enn fyllumst við gleði og friði.

Heyrum líka formálann.  Hann stendur í öllu Gamla testamentinu og er um sköpun heimsins og vandræði hans um allar aldir, stríðin og kvenfyrirlitniguna en líka um ómælda ást Guðs sem var alltaf með fólki sínu í einu og öllu.  Hún ákvað að koma sjálf.  Ég kem bráðum, sagði hún og gef ykkur frið.  Þá verða öll hermannastígvél brennd og heima hjá ykkur er djúpur friður og smábörnin leika sér við góð og blíð dýr sem eru hætt að vera vond og hættuleg.

Svo kom Guð.   Hún kom og var Jesús.  Fæddur af Maíu og heilögum anda.  Lúkas og Matteus segja söguna, Markús segir frá upphafi starfsins og Jóhannes segir:  Í upphafi var Orðið og Orðið var Guð sem kom og var manneskja eins og við.  

Það er rifist um sögurnar um fæðinguna og líka um Orðið sem varð Jesús.  Það er hnakkrifist um það að Jesús var alltaf til og var alltaf Guð og heilagur andi.  Ég steig niður af himni, sagði hann sjálfur og við trúum því af því að hann sagði það.  Við skiljum það ekki.  Engin skilja það en við trúum því.  

Það breytir öllu lífi okkar að Guð varð ein af okkur.  Við sem viljum segjum að hún sé vinkona okkar.  Þær  sem kæra sig  ekki um að segja það segja það ekki.  En við játum allar að Guð kom eins og jólaguðspjallið segir.

Þess vegna getum við talað við Guð um allt sem liggur okkur á hjarta.  Hún steig niður og til okkar.  Hún heyrir alltaf og hjálpar alltaf.   Hún breytir huga okkar.  Hún tekur frá okkur hugsanirnar sem eru okkur svo erfiðar að þær […]

Predikun í stofum Kvennakirkjunnar 2. desember 2018

Ég var að hugsa um að tala um fullveldð og umræður þessara daga.  Bara eitt í umræðunni.  Bara eitt.  Við getum talað saman um þetta allt og við erum áreiðanlega sammála um margt og ósammála um annað.  Það er svo prýðilegt eins og  ævinlega að víkka sjónarmiðin.

Eg ætla að tala um umtalið um okkar eigin persónulega fullveldi.  Það er talað aftur og aftur um þjóðkjörið fólk sem sé meira en við venjulegar ókjörnar manneskjurnar.  Ég held ekki að það sé rétt.

Við skiptumst ekki í tvo flokka.  Við erum öll þjóðkjörin og fullvalda og berum öll ábyrgð á fullveldi okkar.  Það er alveg satt að margt fólk, þjóðkjörið og ráðiið til starfa þarf að taka ákvarðinar um margt sem við hin þurfum ekki.  Þau þurfa að koma fram þar sem við þurfum ekki að vera og lýsa yfir skoðunum sem við þurfum ekki.  En ábyrgðin sem þau bera er ábyrgð okkar allra.

Þegar þeim tekst vel er það af því að okkur tekst vel í því að vera fullvalda einstaklingar í fullvalda þjóð.  Þau eru hluti af okkur öllum í kringum sig.

Það verða alltaf deilur um ákvarðanir og framkvæmdir. Það var deilt um ákvörðunina um fullveldið 1918.  Og um lýðveldið 1944.  Og um Atlandshafsbandalagið og um Evrópusambandið.  Það er sífellt deilt um launakjör.  Og um velferðarmál og um skólamál.  Við gefumst stundum upp á að hafa einbeittar skoðanir á þessu öllu og felum það fólkinu sem hefur fallist á að hafa skoðanir og framkvæmdir.  Sumum treystii ég og öðrum treystir þú.  Þetta er svo alvanalegt eins og maðurinn á Akranesi sagði alltaf.

En við erum öll fullvalda og jafn fullvalda og þau sem við kusum eða treystum.  Þau mótast af skoðunum okkar […]

Gleðin predikun í Breiðholtskirkju 18.11.18, Neh.8:1-12

Bæn:  Elsku Guð, þakka þér fyrir að þú frelsar okkur, þakka þér fyrir gleði þína. Við biðjum þig um að gefa okkur fullt af gleði í frelsinu.  Í Jesú nafni.  Amen.

Náð sé með yður og friður frá Guði.

Ég ætla að gera gleðina að umtalsefni.  Og ekki bara einhverja gleði heldur gleði Guðs.  Í Esekíel segir að gleði Guðs sé styrkur okkar.  Það er bara ekkert annað!  Ég er viss um að við hefðum getað talið upp flest annað sem væri styrkur okkar en gleðin t.d. hvað við erum skemmtilegar, skrifum vel, færar í fótbolta eða hverjir allir þessir eiginleikar og hæfileikar eru nú.  Því hefur verið haldið fram að við Lútheranar séum nú ekki svo glaðleg, þar sem við höfum víst tilhneigingu til að hanga meira í syndinni frekar en að lifa frelsinu.  Líklegast er eitthvað til í því.  Sjaldan er gleðin er hafin upp til vegs og virðingar í kirkjunni og er ein ástæðan sú að fólkið í söfnuðunum er á mismunandi stað í lífinu og alltaf eru einhverjir sem syrgja og eiga erfitt og á þeim tímapunkti erum við e.t.v. ekki tilbúin í gleðiumræðu.  Ég man þó til þess að gleðin hafi verið gerð af áhersluefni eitt árið innan kirkjunnar.

En gleðin kemur víða við í Biblíunni.  Og áhugavert finnst mér að sjá í Biblíunni að á gleðitímum brustu konur í gleðidans eins og t.d. spákonan Miriam.  Dans kemur víða við í Biblíunni og dans hefur sinn tíma.  Maður les jafnvel að karlar hafi dansað með miklum tilþrifum.  Við ættum ef til vill oftar að bresta í dans líkt og konurnar í Biblíunni því dansinn getur verið bæði tákn gleði og frelsis.  Já að lifa frelsinu sem Guð gefur […]

Pédikun í Seltjarnarneskirkja 21. október 2018. Sr. Auður Eir Vilhjálmsdóttir flutti

Við erum að tala um sjálfstraustið þessa dagana í Kvennakirkjunni.  Auðvitað erum við alltaf að tala um sjálfstraustið því við erum sammála um að kristin trú boði okkur að við eigum að hafa trú á sjálfum okkur.  Guð þarf á því að halda að við  treystum sjálfum okkur.  Af því að hún þarf á okkur að halda í baráttu sinni fyrir heiminum sem hún skapaði og á og elskar.  Og af því að hún elskar okkur og vill okkur allt það besta.  Hún vill að okkur líði vel.  Treystum Guði svo að við treystum sjálfum okkur,  öðrum og lífinu segjum við í kvennaguðfræði okkar.

Ég kem með þessa þrjá poka sem ég set á mitt gólfið.  Þeir eru fullir af sjálfstrausti.  Í þessum fyrsta er þetta brothætta glas og litli rauði klúturinn sem er einn af þeim sem við gáfum hver annarri í einni messunni til að fara heim með og minna okkur á litríka gleði kristinnar trúar.  Þetta er til að segja okkur að það er betra að eiga mjúkt sjálfstraust sem réttir úr sér þegar það  bögglast heldur en að eiga glerfínt sjálfstraust sem brotnar þegar það  verður fyrir áfalli.

Í miðpokanum eru uppástungur um það hvað ræðst á sjálfstraust okkar aftur og aftur.  Mér finnst ég pödduleg þegar  ég rifja upp mínar hugsanir um það.  En ég ætla samt að gera það.  Það er tilfinning fyrir því að annað fólk sé flottara en ég.  Skelfilega pöddulegt.  Og að mér hafi mistekist svo svakalega margt.  Hvort tveggja er alveg satt.  Þó það nú væri.  Margt fólk stendur mér auðvitað miklu miklu framar og mér hefur mistekist ýmislegt.   Það er satt en ekki gagnlegt að […]

Prédikun í Laugarneskirkju í september – Hulda Hrönn M. Helgadóttir prédikaðiþ

Náð sé með yður og friður frá Guði.  Amen.

Ég ætla að byrja á því að segja ykkur skemmtisögu:

Ég sat á hjóli í ræktinni og hreyfði mig ekki.  Sat bara og hélt í stýrið og horfði fram fyrir mig.

Karl sem var líka í ræktinni, fannst þetta furðulegt að ég skyldi ekki hjóla fyrst ég var komin á hjólið.

Hann spurði af forvitni:  ”Af hverju situr þú á hjólinu og hjólar ekkert?”

”Ég er að fara niður brekku, viltu far?”

Já það er gott að taka lífið ekki of alvarlega og geta slegið á létta strengi, já að geta staldrað við og einnig að geta leikið sér.

Ég vona að þið hafið komið vel undan sumri andlega, þrátt fyrir dumbungsveðrið.  Það er blessun hvað haustið hefur verið gott þó nú sé farið að kólna all hressilega.  Við höfum fengið að njóta nú í haust litadýrð blómanna sem hafa glatt augað og fjöllin hafa birst okkur í allri sinni fegurð.

Veðurfarið hefur áhrif á okkur.  Lítil sól getur leitt til d-vitamíns skorts og drunga í sinni.  Ég hef tekið eftir því í prestsstarfinu að sólarlítil sumur hafa leitt til aukins þunga og andlegrar vanlíðan um veturinn.  En þá er um að gera að bæta sér sólarleysið upp með d-vitamíni og jafnvel bregða sér til sólarlanda.  Því við þörfnumst birtu og yls bæði hið ytra sem innra og að hafa lífið í litum – það gleður sinnið.  Svo er nú magnesíumið gott m.a. fyrir geðið.  En við erum ólík mannanna börn og sum hafa nóg af vítamínum meðan önnur þurfa að bæta sér upp skort.  Það er sláandi til þess að vita að um 33%  fólks í heiminum líður næringarskort (offita er meðtalin). Ekkert […]

Prédikun Huldu Hrönn M Helgdóttur ,,Gestrisni og samstaða“ út frá texta Rómverjabréfs 12.13 í innsetningarmessu hennar til Kvennakirkjunnar í Hallgrímskirkju 18. mars 2018

Náð sé með ykkur og friður frá Guði.

Það er ánægjulegt að koma til Kvennakirkjunnar og fá að þjóna hér saman meðal skapandi kvenna sem stunda kvennaguðfræði.  Það er spennandi og skemmtilegt að iðka þau fræði saman og opna glugga fyrir straumum Heilagrar andar sem endurnýjar, lífgar og blessar.

Í dag ætla ég að tala við ykkur um gestrisni og samstöðu.  Það hefur verið sagt að þetta séu ein helstu einkenni kristins fólks.  En tímarnir breytast og mennirnir með og nú er tekist á um það hversu gestrisin við eigum að vera og hversu mikil samstaða okkar eigi að vera.

Í Biblíunni erum við hvött til að sýna gestrisni.  Í Rómverjabréfinu segir:  „Takið þátt í þörfum heilagra. Leggið stund á gestrisni.“ (Róm.12:13)

Gestrisnin hefur margar hliðar.   Hún hefur haft þrönga skilgreiningu sbr. þegar þú tekur á móti einhverjum heima hjá þér eða býður einhverjum heim til þín að borða.  En við þurfum að skilgreina gestrisni víðar,  því hún er svo mikið meira, því hún er einnig innri gestrisni, sem kemur frá hjarta þínu.  Hvernig sýnir þú þína innri gestrisni?  Ert þú t.d. gestrisin gagnvart þeim sem eiga erfitt  eða þeim sem ganga þér við hlið í daglega lífinu?

Gestrisni er vinsemd, hún er að deila hvert með öðru, og nú á dögum eigum við víst erfitt með það segja þau sem vinna í kærleiksþjónustunni:   Gestrisni er það hvernig við tengjumst hvert öðru í því samfélagi sem lifum og hrærumst í.  Gestrisni felur í sér virðingu gagnvart hvort öðru, þótt við séum ólík innbyrðis,  og viðurkenna ófullkomleika okkar sjálfra og annarra.  Gestrisni er að opna hjörtu okkar og dyr fyrir þeim […]

Prédikun Sr. Arndísar Linn í Kvennakirkjunni í janúar 2018 í Seltjarnarneskirkju

Ég heilsa ykkur í Jesú nafni.

Hvernig gekk þér að læra margföldunartöfluna þegar þú varst barn ? Mannsu kannski eftir því að hafa þulið upp romsuna – einu sinni einn eru einn, einu sinni tveir eru tveir… og ertu kannski eins og ég að þurfa að byrja á , 5 sinnum 5 eða 6 sinnum 6 eða 7 sinnum 7 til að geta fikrað þig upp eftir talna rununni. Og svo þegar níu sinnum níu eru

orðnir 81 og tíu sinnum tíu 100 fer að sirta í álinn og eftir það þarf að sækja reiknivélina – eða draga upp síman eins og er auðveldast. í dag

Margföldunartaflan fer eftir ákveðnum lögmálum – ekki kannski náttúrulögmálum en hún hefur reglubuninn rythma og er óskaplega fyrirsjáanleg.

Það er Margföldun sem er til umræðu í Biblíutextanum sem við heyrðum hér áðan.

En það er ekki margföldun eins og við þekkjum hana – það er margföldun af allt annarri stærðargráðu en við , þú og ég gætum nokkurn tíman lært utanbókar – enda lítur hún ekki sömu lögmálum og margföldunartaflan.

Nú veit ég ekki hvort þú hefur lagt fyrir þig garðrækt en nokkur vor hef ég verið upptekin af fræjum, allskonar fræjum og meirisegja pantað slík frá útlöndum. Ég tók með mér sýnishorn:

Þessi fræ – sem eru af Perutré og væntalega svo smá að þið sjáið þau varla, bera með sér loforð um að verða 15 metra hátt tré með fagur hvítum blómum þegar þau standa í blóma.

Þessi fræ af Pálowníu Tomentósu sem minna meira á ryk en eitthvað annað verða líka fimmtán metra há, vaxa mun hraðar en önnur tré og fá fallega fölblá blóm á vorin.

Og einhverju sem getur lifað í þúsundir ára […]

Prédikun í Jólaguðþjónustu Kvennakirkjunnar 25. desember 2017 í Háteigskirkju. Sr. Arndís Linn prédikaði

Biðjum saman:

Ljúfi Jesús lýstu mér
svo lífsins veg ég finni
láttu ætíð ljósið frá þér
ljóma í sálum minni.

Amen

Ljós aðventunnar hafa smátt og smátt sprottið fram, úr endalausu myrkri síðustu vikurnar. Eitt og eitt hafa þau kviknað,  marglitu og glitrandi rafmagnsljósin sem ryðja burt þéttasta skammdeginu.  Smátt og smátt höfum við líka kveikt kertin á aðventukrönsunum okkar, sem á mörgum heimilum skipa stóran sess í undirbúningi og aðdraganda jólanna. Eftir því sem ljósunum fjölgar virðist vetrarmyrkrið hörfa og tilveran, verður örlítið bjartari.

En jólaljósin eru ekki einungis vanmáttug tilraun til að lýsa upp svartasta skammdegið. Þau eru tákn um hátíð ljóss og friðar.

Þau vísa til einhvers sem er meira og máttugra en allt það sem við fáum skilið í þessum heimi. Þau vísa til þess sem við heyrðum hér í Jóhannesarguðspjalli áðan, :

Hið sanna ljós, sem upplýsir hvern mann, kom nú í heiminn. Hann var í heiminum og heimurinn var orðinn til fyrir hann en heimurinn þekkti hann ekki.

Hið sanna ljós sem guðspjallið talar um er Jesú, jólabarnið frá Betlehem, sem síðar í sama guðspjalli sagði um sjálfan sig ,,Ég er ljós heimsins“

Fyrir nokkrum árum starfaði ég í barnastarfi hér í  Lágafellskirkju og við kenndum yngstu börnunum að segja þessa tilvitnun úr Biblíunni með höndunum.  ,, Jesús sagði , Ég er ljós heimsins“  Stundum bættum við við og og kenndi nú börnunum að halda áfram og segja ,,Og við getum verið ljós fyrir Jesú“

Og börnin voru áhugasöm: ,,Hvernig ljós“ spurðu þau í einlægni? Hvernig get ég lýst fyrir jólabarnið? Þau réttu upp höndina eitt af öðru og vildu öll leggja sitt af mörkum til að lýsa fyrir litla barnið í jötunni.

Já hvað táknar þetta ljós sem er  […]

Prédikun sr. Arndísar Linn í Lágafellskirkju sunnudaginn 9. september 2017

Ég heilsa ykkur í Jesú nafni.

Það má segja að í guðspjalli dagsins séum við lent inní miðju samtali sem Jesús á við fólkið sem hafði fylgt honum og spurningin sem þeir spyrja er beinskeitt:

Hvaða tákn getur þú sýnt okkur svo að við trúum? Hvað afrekar þú? Feður okkar átu manna í eyðimörkinni.

Stundum eru vandamál okkar sem stöndum frammi fyrir textum Biblíunnar í dag ekki ósvipað vandamáli unglingsins sem á erfitt með að skilja ömmu sína. Orðin sem hún notar eru honum framandi því hann hefur hvergi rekist á þau í lífi sínu. Og orðatiltækin sem hún notar koma úr samfélagi sem er honum framandi jafnvel þótt það hafi verið við lýði fyrir svo örstuttu síðan. Þegar amma hvetur hann til að leggja ekki ára í bát kváir hann. Hann á fátt sammerkt með þeim kynslóðum aldanna sem börðust við strendur landsins til að draga björg í bú og framfleyta sínum nánustu. Fyrir rúmri öld eða svo gat það ráðir úrslitum um líf eða dauða að leggja árar í bát og hætta að róa. allNokkrum áratugum síðar ber það milda merkingu um að gefast ekki upp og kannski kemur það til með að verða merkingarlaust með öllu í framtíðinni. Hver veit?

Frammi fyrir texta dagsins gæti eitthvað svipað gerst – og gæti jafnvel að einhverju leiti þegar verið orðið. Kannski könnumst við einhver okkar við mannann í eyðimörkinni, (og nú ég er ekki að tala um þetta sem túristarnir skilja eftir sig) Manni var fæðan sem féll af himni og sem Guð bjargaði fólkinu sínu með í eyðimerkurgöngunni. Í eyðimerkurgöngunni þegar Ísraelsmenn voru leiddir af Móse út í eyðimörkina þar sem þeir dvöldust í 40 ár.  En kannski […]

Prédikun sr. Auðar Eir Vilhjálmsdóttur í Laugarneskirkja 12. mars 2017

Guðþjónustan í kvöld er á tíma páskaföstunnar og kirkjan um víðfeðma veröldina sekkur sér niður í dagana sem leiddu til krossfestingarinnar.  Við gerum það líka.   Mitt í erlinum tökum við okkur tíma til að líta í kringum okkur og inn til sjálfra okkar.  Í kringum okkur sjáum við ýmislegt sem við vildum að væri þar ekki.  Það eru stríð og flóttafólk sem hrekst og þjáist.  Sjúkdómar og sorgir eru á næsta leyti eins og alltaf og þessi öld er öld kvíðans.  Við sjáum það sjálfar.  Við sjáum fólk bugast af kvíða fyrir lífinu og finnum sjálfar að við komumst ekki frá þessum sama kvíða þótt hann leggi okkur ekki að velli.

Hvers vegna er þetta svona?  Við heyrum sagt að heimurinn sé í rauninni bæði betri og viðráðanlegri.  Það er hægt að ráða við hann með andlegum og líkamlegum æfingum sem hafa verið stundaðar frá fornu fari og okkur standa til boða.   Við getum tekið okkur tíma til að líta inn í dýpstu fylgsni hugar okkar og ná jafnvægi sem læknar kvíða okkar.

Það er gott að heyra boðskap um möguleika.  Við þurfum að læra að nota möguleikana til að njóta lífsins sem við eigum.  Við þurfum það vegna sjálfra okkar og vegna hinna sem við lifum lífinu með.  Þau þarfnast styrks okkar og hugrekkis.  Við höfum öll djúp áhrif hvert á annað og gott eiga allar manneskjur sem fá að þekkja verulega gott fólk  Og gott á hver sú manneskja sem er þessi verulega góða manneskja.

En kristin trú segir ekki að við finnum jafnvægið með því að kyrra huga okkar og finna þar uppsprettu styrks okkar.  Hún segir að jafnvægið sé ekki þar.

Æ.  Af hverju […]

Prédikun Arndísar G. Bernhardsdóttur Linn í Kvennakirkjunni Neskirkju í febrúar 2017

Kæru kirkjugestir

Innilega til hamingju með daginn!  Í kvöld höldum við uppá 24 ára afmæli. Í tuttugu og fjögur ár hefur Kvennakirkjan verið vettvangur kvenna (og stundum karla)  til að móta eigin guðfræði og nota hana svo hversdags og spari. Og í öll þessi ár hefur Kvennakirkjan leitast við að gefa konum tækifæri til að nálgast Guð á eigin forsendum og gefa trú sinni gildi í lífinu. Í Kvennakirkjunni höfum við talað öðruvísi um Guð, farið okkar eigin leiðir í leitinni að boðskap Jesú og uppskorið ríkulega.

Í ár er líka runnið upp mikið afmælisár í Lúhersku kirkjunni. Þess er minnst að 500 ár eru liðin frá því Marteinn Lúther, guðfræðiprófessor og munkur í þýskalandi hengdi táknrænt skjal á dyr kirkjunnar í Wittenberg.  Í 95 greinum setti hann fram kenningar sínar um kristna trú og leiðir til að endurbæta hana. Kveikjan að þeim var sá  gjörningur sem var orðinn vinsæll innan kirkjunnar, að selja syndaaflausnir, að selja fyrirgefninu. Lúther ofbauð – það er ekkert flóknara en það – og hann gat ekki setið aðgerðarlaus þegar embætti Páfa og yfirstjórnar kirkjunnar misbuðu almenningi sem í ótta sínum við Guð reiddi fram kynstrin öll af peningum til að bjarga sálum sínum og ættingja sinna. Með þessum gjörningi sínum kom Lúther af stað mótmælendahreyfingu innan kaþólksu kirkjunnar  sem síðar varð að okkar kirkjudeild, evangelísk lúthersku kirkjunni.

Um margt minnir þessi vegferð Marteins á vegferð Jesú Krists. Jesú misbauð hræsni og valdnýðsla kirkjulegra leiðtoga síns tíma og hristi hressilega upp í hugmyndum samtíma síns um Guð. Hann talaði öðruvísi um Guð og notaði dæmisögur og hugtök sem voru á skjön við það sem tíðkaðist innan gyðingdómsins. Að lokum fór svo að gyðingdómurinn […]

Prédikun Auðar Eir Vilhjálmsdóttur í Hallgrímskirkju sunnudagskvöldið 15. janúar 2017

Hildigunnur sagði í spjallinu sínu áðan um heimilishaldið og fjölskylduna að með nýjum tímum kæmu nýjar úlpur.  Hugsum meira um það.  Koma nýjar úlpur með nýjum tímum eða koma nýir tímar með nýjum úlpum?Ég held það sé bara hvort tveggja.  Hvernig var þetta með Lúter?  Nú erum við að byrja afmælisár siðbótarinnar sem Lúter hratt úr vör og varð til að breyta allri kristinni kirkju.  Það komu nýir tímar af því að Lúter fór í nýja úlpu eða með öðrum orðum hugsaði hann nýjar hugsanir.  Og svo upp úr því fór fleira og fleira fólk í nýjar úlpur, hugsaði býjar huganair og þá breyttust tímarnir.

Hvað breyttist?  Kirkjan breyttist úr reglu í frelsi.  Það var ekki lengur lausn lífsins að leggja sig í líma til að gera það besta heldur var lausnin að gera ekki nokkurn skapaðan hlut annan en að taka á móti frelsi Jesú.  Það er þrennt sem við fáum þegar við tökum á móti Jesú, sagði Lúter.  Við fáum Orðið, trúna og náðina.  Það er allt alveg ókeypis.  Og  það verður að miklum auðævum.  Í Jesú eigum við Orðið sem segir okkur frá grundvelli lífsins og vísar okkar veginn.  Í trúnni grípur Jesús hjarta okkar og gefur okkur kærleikann sem er hin besta allra dyggða af því að það er í kærleikanum sem við tökum hvert annað að okkur, gefum að borða og drekka og spörum ekkert til að koma til hjálpar.  Og það er í náðinni sem við verðum þau sem Guð skapaði okkur til að vera.

Það var sagt að við þyrftum fyrst og fremst að lifa lífi okkar í kærleika.  En það er mesta vitleysa að kærleikurinn frelsi okkur.  Páll postuli sagði […]

Prédikun Arndísar Linn í jólaguðþjónustu Kvennakirkjunnar í desember 2017í Háteigskirkju.

Uppi á bláum boga, bjartar stjörnur glitra

Norðurljósin loga, leiftra, iða, titra

Jólaklukkur klingja, hvíta foldu yfir.

Hátíð inn þær hringja, hans sem dó en lifir. (AGJ)

Já jólahátíðinni hefur verið hringt inn. Steikinn er kólnuð, skrjáfið í umbúðapappírnum þagnað, kertin eru brunnin upp. Andrúmsloftið breytt. Eftir annasaman aðdraganda hefur helg og heilög kyrrð jólanna smám saman færst yfir. Henni fylgir ró, friðsæld, kannski tilfinning um að nú sé allt nokkurn veginn eins og það á að vera, eins og það ætti að vera – og hvert okkar vildi ekki halda í þessa tilfinningu eins lengi og við mögulega gætum – að allt yrði áfram svolítið fullkomið, afslappað, fyrirhafnarlaust, pínu himneskt.

En hvað er hún þessi upplifun sem við skynjum á jólum, upplifuna af að geta dregið djúp að sér andann og fundið ró, helgan frið og sanna gleði í hjartanu? Er hún kannski feginleiki yfir að aðdragandi jólanna sé loksins búin eða skynjum við að hún snúist um eitthvað meira og risti dýpra, snúist um einhvers konar leyndardóm – eitthvað sem er heilagt.

Hvað með þennan umtalaða dreng sem fæðist aftur og aftur og hefur breytt heiminu.

Komdu, Við skulum krjúpa saman við jötuna.  Hvað sjáum við?

Það er eins og tíminn stöðvist eitt augnablik þegar nýr einstaklingur fæðist í heiminn. Því fylgir undrun og lotning  yfir lífinu og skapara þess. Undrun og lotning yfir einhverju sem við náum ekki alveg utanum en skynjum að er mikilvægara en allt annað.

Og Þarna liggur hann, Jesús sjálfur og ilmar eins og ungabarn þrátt fyrir óþefinn í fjárhúsinu allt í kring. Það skín frá honum helg og hlý birtann þrátt fyrir myrkrið allt í kring.

Það var ekki pláss fyrir hann, ófæddann þetta fyrsta kvöld í gistihúsinu. […]

Prédikun í Kvennakirkjunni í NÓVEMBER  2016 – Arndís G. Bernhardsdóttir Linn

Á kvennaárinu mikla, 2015 sá ég áhrifamikla leiksýningu í heimabæ mínum Mosfellsbæ. Það var Leikfélag Mosfellsbæjar sem setti upp þessa metnaðarfullu sýningu sem hét Mæður Íslands. Leikara hópurinn hafi skapað verkið  í samvinnu við leikstjóran og það fjallaði um veruleika íslenksra kvenna á einlægan og ögrandi hátt.

Mér er sérstaklega minnistæð ein senan þar sem leikararnir, konur á öllum aldri, stilltu sér upp í hálfhring, snéru andlitum sínum að áhorfendum og stóðu þöglar um stund. Svo byrjaði sú fyrsta; Ég hefði ekki átt að gera þetta svona. Svo kom löng þögn. Önnur kona, allt annarsstaðar í röðinni hóf þá upp rausn sína og sagði ; ohh, það er svo ömurlegt á mér hárið. Sú þriðja, hvað ég er vitlaus? Síðan héldu þær áfram hver af annarri með stuttar, hnitmiðaðar setningar. Ég man gæsahúðina sem hríðslaðist upp eftir bakinu á mér þegar ég gerði mér grein fyrir hvað var að gerast. Þær voru að túlka samtölin sem við eigum innra með okkur, við okkur sjálf. Þegar við drögum okkur niður og teljum sjálfum okkur trú um að við séum ekki nógu hitt eða þetta.

Og ég hugsaði, Vá ég sem hélt þetta væri bara ég ! hvert stefnum við vesalings mannfólkið, er það virkilega svona sem við tölum til okkar sjálfra á Íslandi í dag, eru þetta áhrifin sem við höfum hvort á annað á 21 öldinni… heimur versnandi fer, ekki satt?

Í haust, ári seinna hef ég svo setið námskeið í Lágafellskirkju um hugrekki. Það er byggt á rannsóknum konu sem heitir Brené Brown og er prófessor við háskóla í Houston. Hún hefur síðasta áratuginn rannsakað skömm og hugrekki, berskjöldun og verðugleika og tekið viðtöl við tugþúsundir fólks […]

Auður Eir Vilhjálmsdóttir í guðþjónustu Kvennakirkjunnar í Neskirkju

sunnudaginn 16. október 2016

Við erum að tala um kvíðann á námskeiðinu okkar og tölum líka um hann í kvöld.

Við höfum sagt margt um kvíðann.  Við höfum sagt að okkur finnst hann vera búnt af ýmsum tilfinningum og helst sektarkenndinni en líka einsemdinni og reiðinni og streitunni og ýmsu fleiru.

Kvíðinn er hluti af öllu hinu sem er öðru vísi en það á að vera.  Það tilheyrir böli heimsins.  Og hvað er  eiginlega böl heimsins?

Rétt um 500 árum fyrir Krist voru miklar hugmyndir í gangi á mörgum stöðum í heiminum.  Alveg eins og fyrr og síðar hafa miklar  hugmyndir orðið til á sama tíma á ýmsum stöðum.  Eins og kvennaguðfræðin.  500 árum fyrir Krist var Sókrates í Grikklandi og Búdda í Indlandi og í Kína voru Lao Tse og Konfúsíus.

Sókrates sagði að bölið væri fáfræðin og björgunin væri að hugsa skýrar.    Búdda sagði að það væri löngunin eftir einu og öðru og læknaðist með því að forðast langanir  og hugsa og tala fallega og hegða sér rétt.   Laó Tse sagði að það væri skortur okkar á sambandi við náttúruna og læknaðist með meira sambandi og dulúðugri íhugun.  En Konfúsíus sagði að við ættum bara að  vera raunsæ og sjá að svona væri nú lífið og við skyldum skella okkur í að taka þátt í því og bæta það.   Hann sagði að þegar liði á lífið yrði alltaf fleira sem við vildum að hefði verið öðru vísi og við skyldum horfast í augu við það og drífa okkur svo út úr þeim hugsunum.

Svo kom Jesús 500 árum seinna.  Hvað sagði hann?  Hann sagði að bölið væri syndin og björgunin væri hann sjálfur.   Vertu í mér eins og […]

Við ætlum að tala um kvíðann og það er upphafið að námskeiðunum sem við höldum til jóla og kannski í allan heila vetur.  Við sjáum bara til.

Ég ætla að setja upp ræðustíl sem er þrisvar sinnum þrisvar, aðallega bara að gamni og líka til að hafa þetta skýrt og klárt.  Það verða þrjár línur með þremur atriðum hver.

Fyrstar lína:

Það var sagt á síðustu öld að kvíðinn yrði aðaleinkenni þessarar aldar.  Og það varð.  Kvíðinn er svo yfirþyrmandi að fólk verður örmagna og öryrkjar af djúpum og þungum kvíða sem það ræður ekki við.

En kvíðinn hefur verið einkenni allra alda.  Við sjáum það á því hvernig Biblían talar um kvíðann.  Þar er sífellt sagt:  Óttastu ekki.  Ekki vera hrædd.  Það er af því að fólk var kvíðið. Fólk hefur verið kvíðið öld eftir öld.

  Það er gott fyrir okkur að sjá að kvíðinn er hluti af veröldinni og það er ekkert nýtt.  Það er ekkert óeðlilegt að við kvíðum sjálfar mikið eða lítið.

Önnur lína:

Það er áreiðanlega gagnlegt fyrir okkur að athuga okkar eigin kvíða.  Hvers vegna skyldum vð vera svona kvíðnar?  Kannski kvíðum við af því að við erum  bara kvíðnar týpur eins og ein okkar segir.  Kannski erum við af kvíðnu fólki.  Það er ekki ólíklegt að sumar okkar kvíði meira en aðrar og líka að stundum kvíðum við sjálfar meira  á einum tím e  öðrum.

Ég held að það séu aðallega tveir flokkar af kvíða sem við glímum við:  Annar er að kvíða fyrir einhverju sérstöku, eins og vinkona okkar kveið fyrir að eiga að mæta á ættarmót með sallat fyrir sextíu manns.  Þegar ættarmótið var búið var kvíðinn það líka.  Hitt er að kvíða fyrir einhverju sem við vitum ekki hvað er.  Ég held […]