Upplýsingar

Séra Auður Eir Vilhjálmsdóttir    Predikun í Neskirkju 16. febrúar 2025

Það er afmæli Kvennakirkjunnar.  Hún er búin að segja okkur blíðlega í 32 ára að við skulum umfram allt lifa í kristinni trú okkar.  Þess vegna auglýstum við í útvarpinu að við ætluðum að tala um vellíðan í boði Guðs.

Ég fékk þennan fallega rauða kassa í jólagjöf.  Ofaní honum var jólabókin eftir Guðrúnu Evu Mínervudóttur.  Hún kom einu sinni til okkar á mánudagsfund í Þingholtsstræti og síðan hef ég fylgst með bókunum hennar.  Það er alltaf máttugt að hitta fólk.

Ég held að þessi bók sé bæði skáldsaga og ævisaga hennar sjálfrar.  Það eru svo margar konur núna og á hinni öldinni að skrifa um sig og fjölskyldur sínar.  Hlín Agnarsdóttir,  Ásdís Halla Bragadóttir og miklu fleiri.  Sumar þeirra segjast verða að skrifa sig frá því sem gerðist.  Þær skrifa og verða frjálsar.  Alveg er það dásamlegt.

Í síðustu messunni okkar sagði séra Anna Sigríður Pálsdóttir okkur frá ýmsu í ævi sinni.  Það var svo margt sem hafði gerst og gerðist áfram að hún vissi ekki hvað hún gat gert við þetta allt.  En svo vissi hún það.  Hún fór til Guðs.  Ég get þetta ekki, sagði hún við Guð.  Getur þú ekki gert eitthvað?  Jú, ég get það sagði Guð og tók hana að sér.  Hún sendi hana til vinkvenna sinna og vina í útlöndum og þau tóku á móti henni. Eftir það gat hún lagt hugarangrið frá sér.  Allt í boði Guðs.  Í mætti hennar og óendanlegum kærleika og skilningi.

Ættum við að huga að okkar eigin ævi?  Ég held að við segjum okkur sjálfum ævisögur okkar og  kannski stundum öðrum.  Það er gott að eiga þau að sem hlusta og skilja.  Við segjum Guði  alltaf.   Og hún heyrir alltaf.  Og þá sjáum við allt betur.

Hvað finnst þér um þína eigin sögu sem þú segir þér og kannski öðrum og alltaf Guði?  Ég hugsa að ævisögur okkar séu líklega bæði skáldsögur og ævisögur. Af hverju held ég það?  Af því að ég held að við  skáldum of mikið af mistökum okkar  og segjum of lítið af því sem er svo flott og yndislegt í lífi okkar og okkur sjálfum.

Við þurfum að tala um mistökin, eins og skáldkonurnar og eins og Anna Sigríður.  Við skulum tala við annað fólk ef við viljum.  Og alltaf tala við Guð.  Það er bara tvennt sem ég ætla að segja um þetta.

Ég ætla að segja:  Heldurðu ekki að þú sért í rauninni búin að segja Guði frá mistökum þínm ótal sinnum, milljón sinnum?

Er þá ekki kominn tími til að sjá og heyra að hún hlustar milljón sinnum?  Þarftu ekki að sjá að hún er löngu búin að taka þig að sér?  Hún er alltaf að bjóða þér að hætta að telja þetta allt upp.  Hún er búin að heyra það.  Hún er búin að bjóða þér að leggja það frá þér.   Þú ert kannski löngu búin að því. Það er alltaf í boði Guðs og það er þess vegna sem við höfum þakkir fyrir fyrirgefninguna í messunni okkar.  Guð er búin að fyrirgefa okkur.  Við erum búnar að taka á móti því.  Við erum búnar að leggja mistök ævisögunnar inn hjá Guði og hún er búin að taka á móti þeim. Við megum hætta að rogast með þau.

 

Svo ætla ég að segja þetta:  Við getum gert fleira upp en mistök okkar og mistök hinna og mistök lífsins sem bitnuðu á okkur.  Guð býður okkur að gera upp gleði okkar.  Hreiðra um okkur í henni, klæða okkur í hana og ganga í henni úti í bæ.  Það er svo mikið af henni.  Allt góða fólkið,  öll góðu árin, allir sigrar okkar, líka þegar við töpuðum.  Það var mikill sigur að komast í gegnum það.  Við eigum svo mikla gleði. Allt í boði Guðs.  Þess vegna sést trúin í augum okkar og finnst í handtakinu og sést í göngulaginu. Það sögðu kristnu konurnar í Afríku.  Er það ekki dásamlegt að milda og máttuga trúin okkar sést í göngulaginu?

 

Það var ekkert fleira.  Það þarf ekki.  Þegar við leggjum mistökin frá okkur og klæðum okkur í gleðina þá erum við búnar að taka við boðskapnum sem Guð gaf  Kvennakirkjunni.  Er það ekki nóg?  Það er mest af öllu.  Það er vellíðan okkar í boði Guðs.  Spekúleraðu í því. Amen