Markúsarguðspjall

Hér eru biblíuskýringar Kvennakirkjunnar  á Markúsarguðspjalli. Smellið á kaflana til að sjá texta.

 1.1-8

Markúsarguðspjall hefst á þessum orðum: Upphaf fagnaðarerindisins um Jesúm Krist.Svo er tilvitnun í spádómsbók Jesaja um starf Jóhannesar skírara sem  undirbjó starf Jesú. Hin þrjú guðspjöllin vitna líka í þessi orð Jesaja. Matteusarguðspjall hefst á ættartölu Jesú og frásögu af fæðingu hans.
Lúkasarguðspjall hefst á ávarpi til Þeófílusar sem það var skrifað fyrir, en síðan kemur frásaga af foreldrum Jóhannesar skírara og svo af samtali Maríu og engilsins Gabríels og lofsöngur Maríu. Í öðrum kafla er jólaguðspjallið.
Jóhannesarguðspjall hefst á prédikun um Orðið. Orðið sem var hjá Guði og var Guð sem kom til okkar og var Jesús.
Guð hafði sagt fyrir löngu, á dögum Jesaja á áttundu öld fyrir Krist, að hún myndi senda einhvern á undan Jesú. Nú var hann kominn. Það var Jóhannes. Hann hafði sinn eigin lífsstíl í mat, klæðaburði og framkomu.
Hann vakti gífurlega athygli. Í fyrstu prédikunum sínum sagði hann: Þið þurfið að skipta um hugarfar. Þið þurfið að sjá andvaraleysi ykkar og biðja Guð um fyrirgefningu. Þið megið koma og fá skírn til að staðfesta fyrirgefningu Guðs. En seinna kemur annar maður og meiri en ég og skírir ykkur með heilögum anda.

1.9-15
Jesús var alinn upp í Nasaret. Hann fór niður að ánni Jórdan þar sem Jóhannes skírði fólk. Hann gekk út í vatnið og Jóhannes skírði hann. Þá talaði Guð og Jesús heyrði það og sá himnana opnast og anda Guðs eins og dúfu. Guð sagði: Þú ert minn elskaði sonur og ég elska þig. Jesús vissi að hann var kallaður til mikils starfs. Hann fór tafarlaust út í óbyggðina og dvaldist þar einn með sér og Guði í einn og hálfan mánuð.

Það var magnþrungin vist. Því hann talaði ekki bara við Guð heldur líka við Satan sem reyndi að fá hann til að hætta við það sem beið hans. Jesús stóðst freistinguna og staðfestist í því að vinna með Guði eins og hún hafði boðið honum. Nú var Jóhannes tekinn höndum en Jesús hélt prédikuninni áfram í sama anda og sagði: Tíminn er fullnaður og Guðs ríki í nánd. Takið sinnaskiptum og trúið fagnaðarerindinu. Hvað er guðsríkið?
Það er það sem er hugsað, sagt og gert þar sem við vinnum með Guði. Hvað er fagnaðarerindið? Það er hinn undursamlegi boðskapur um það að Jesús er frelsari okkar.

1.16-20

Þegar Jesús gekk fram með Galílleuvatningu hitti hann unga menn sem hann gerði að samstarfsmönnum sínum. Hann bauð þeim og þeir þáðu strax.

Tilboðið var um að taka þátt í stórkostlegu starfi og það var þess virði að hætta við það sem þeir höfðu afkomu sína af, þótt þeir ættu fjölskyldur sem þeir þurftu að sjá fyrir. Og þótt þeir gætu ekki haft eins mikið samband við fólkið sitt og fyrr. Þess er ekki getið að Jesús hafi boðið ungum konum að slást í hópinn eins og þeim strákunum. En hann gerði það áreiðanlega. Við hikum ekki við að slá því föstu. Þess vegna getum við í fullu trausti til þess bætt því við þessa frásögn að þegar hann gekk við Galíleuvatnið hitti hann líka fjórar ungar konur, bauð þeim að koma og vinna með sér og þær þáðu það á augabragði með ljómandi gleði.

 1.21-28

Kapernaúm stendur við Galíleuvatnið og var mikill staður og Jesús var þar oft. Nú var hvíldardagur og fólkið safnaðist saman í samkomuhúsið sem var helsti samkomustaður þess. Allir menn máttu gefa sig fram til að lesa úr Ritningunni og leggja út af henni. Jesús reis upp og talaði og fólkið var frá sér numið. Hann talaði eins og það hafði þráð að einhver talaði.

Nú hefst starf hans. Bæði með prédikuninni og kraftaverkunum. Hann læknar veikan mann og fólkið sér að hann á mátt Guðs. Hvað gekk að fólkinu sem var haldið óhreinum öndum. Við vitum það bara ekki. Og ég legg til að við spáum ekki frekar í það. Aðalatriðið er það að Jesús átti mátt til að lækna. Hann starfaði með kraftaverkum og prédikun. Hvort tveggja í hinum mikla og undursamlega kærleika sínum. En prédikunin var undirstaða kraftaverkanna. Nú var hann orðinn frægur um alla Galíleu, allan norðurhluta landsins.
1.29-34

Það var hvíldardagur, laugardagur sem var hvíldardagur Gyðinga. Jesús var búinn að koma fram og gera stórvirki. Nú var tími til að draga sig í hlé með vinkonunum og vinunum. Þau fara heim til Símonar Pétus þar sem tengdamamma hans var svo gestrisin. En hún var veik. Jesús heldur lækningunum áfram. Hann tekur í hönd hennar og hún læknast. Í kvennaguðfræðinni er sýnt að Jesús braut reglurnar sem ríktu í landinu.

Menn máttu ekki snerta konur þegar annað fólk sá. Og alls ekki rabbíi eða kennari og forystumaður eins og Jesús. En hann átti eftir að segja og sýna að þessar reglu voru ekki réttar og heftu konur. Tengdamamma Péturs sló upp góðri veislu og dagurinn var yndislegur. Og kvöldið sem beið varð einstakt. Fólkið í Kaperanúm kom og leitaði lækninga Jesú. Allur bærinn var kominn til hans í kvöldkyrrðinni. Ekki nokkur manneskja sem var þar hefur nokkurn tíma gleymt þessu kvöldi.

1.35-45

Hvernig skyldi Jesú hafa liðið þegar hann vaknaði eftir þetta mikla kvöld?

Hann vaknaði eldsnemma og fór einn út til að tala við Guð. Ef Pétur og hans fólk hefðu búið í Grjótaþorpinu hefði hann kannski gengið út í Örfyrisey, gengið með sjónum og fundið blæinn í hári sér og á kinnunum, mjúkan og hlýjan. Vinkonur hans og vinir leituðu að honum því að fjöldi fólks vildi fá að hitta hann. Ég vona að Jesús hafi komist í morgunkaffi í eldhúsinu hjá tengdamömmu Símonar áður en hann lagði af stað út í þorpin í kring. Því nú hófust ferðalögin sem stóðu alla þá ævi sem Jesús átti eftir. Hann var kominn til að tala við fólkið og segja því frá ást Guðs sem sendi hann sjálfan til að vera frelsari. Hann var Guð. Þess vegna var hann frelsari. Hann lagði af stað með vinkonunum og vinunum og prédikaði og læknaði. Og fólkið streymdi til hans.

2.1-12

Ferðin um þorpin stóð í nokkra daga og svo kom hópurinn aftur til Kapurnaúm. Fólk frétti strax af þeim og kom heim til hans þar sem hann bjó einhvers staðar í bænum. Jesús sagði þeim frá ást Guðs, frá frelsinu sem hann gæfi þeim í fyrirgefningunni sem Guð bauð þeim. Fólkið var ekki bara úti heldur inni hjá Jesú og sum þeirra klifruðu upp á flatt þakið sem var notað sem samverustaður á góðum dögum og kvöldum. Hópur fólks sem komst ekki inn fór þangað með vin sinn sem gat ekki gengið og opnaði þakið til að láta manninn síga niður til Jesú. Þetta var ráðagott fólk sem gafst ekki upp. En það var ekki illa séð að vera ýtin og ákveðin. Jesús læknaði manninn. Hann læknaði hann með því að segja að syndir hans væru fyrirgefnar. Nú hófst barátta fræðimannanna við Jesúm. Þeir áttu að gæta að réttri trú þjóðarinnar og vissu ekki að þetta var einmitt hin rétta trú. Fólkið var þjáð af vanda huga síns og þessi þjáning gerði það fárveikt. Það var tvennt sem gerðist og reyndar miklu fleira. Jesús hélt áfram þeirri prédikun sem hann hafði byrjað um að við skyldum gæta að öllu lífi okkar til að vera heilbrigð og glöð og að hann ætti hjálpina til þess. Hitt sem var á seyði var reiði fræðimannanna sem óttuðust árás á trúarlíf þjóðarinnar og þar með alla tilveru hennar.

2. 18-22

Nú hélt hópur Jóhannesar föstu alveg eins og farísearnir.  Farísearnir voru einn hópanna sem störfuðu í landinu og áttu að gæta að réttum siðum sem studdu hina réttu trú.  Fastan var fastur liður í helgihaldinu og var framkvæmd í miklum dapurleika.  En Jesús lét ekki sitt fólk fasta.  Hann braut hefðirnar sem stóðu í vegi fyrir trúnni sem hann boðaði, trú gleðinnar og vináttunnar og traustsins til Guðs.  Farísearnir mátu siðina meira en trúna og heimtuðu það af öllum öðrum.   Þegar farísearnir kvarta segir Jesús að seinna komi tími dapurleikans hjá sínu fólki.  Þetta er í fyrsta sinn sem hann talar um dauða sinn.  En núna er ég hér og þess vegna á mitt fólk að gleðjast.  Svo segir hann að hann sé kominn með nýjan tíma og það sé alveg ómögulegt að vera að lappa upp á gamla tímann með nýjum bótum.  Eða hella nýju víni sem er enn að þroskast í gamla belgi sem geta ekki þanist út.  Það er alveg óhætt að taka á móti nýrri gleði með nýjum siðum.

 2.23-28

Markús heldur enn áfram að segja frá því hvernig Jesús braut nýjar brautir til að sýna að það voru ekki siðirnir og fastar reglurnar sem báru uppi trúna.  Það var hvíldardagur og hópurinn í skemmtigöngu.  Þau ganga um akrana og stinga upp í sig kornum.  Farísearnir hneykslast, alltaf hræddir um trúna sem þeim bar að varðveita.  Þeir skildu ekki að þeirra beið líka nýr tími ef þeir vildu taka á móti honum.  Jesús vitnar í Ritninguna sem varð Gamla testamentið hjá kristnu fólki eftir að Nýja testamentið var skrifað.  Hann gerði það alltaf og ef okkur dettur í hug að Gamla testamentið sé ekki kristin bók skulum við aðgæta þetta.  Gamla testamentið var Biblía Jesú.  Biblían sem talaði um hann eins og Nýja testamentið gerði seinna.  Nú varpar hann mikilli sprengju og segir við faríseana:  Þið eruð ekki til vegna hvíldardagsins.  Hvíldardagurinn er gjöf Guðs til ykkar.  Og það er ég sem er aðalatriðið hvíldardagsins.

3.1-19

Við rennum augunum yfir fyrri hluta þriðja kaflans og sjáum að Jesús heldur áfram að prédika og lækna og fræðimennirnir eru orðnir svo öskureiðir og óttaslegnir að þeir tala um að ráða hann af dögum.  Fólkið kemur langar leiðir til Jesú og alla leið sunnan úr landi.  Jesús velur postulana.  Engra kvenna er getið en við erum hárvissar um að hann kallaði þær líka og gerði að postulum sínum en postular voru þau sem hann sendi til að vinna fyrir guðsríkið í sérstakri blessun sinni.  Útilokað að hann hafi útilokað konur því hann breytti sögu okkar og gaf okkur aftur þá stöðu sem Guð gaf okkur í sköpuninni en hugmyndir feðraveldisins tóku af okkur.

3. 20-35

Í þessum kafla segir Jesús að þau sem lastmæla gegn heilögum anda fái ekki fyrirgefningu.  Allt annað verður fyrirgefið en ekki það.  Við sjáum skýringuna í því sem við höfum lesið um andstöðu fræðimannanna sem áttu alveg sama boðið um að taka á móti orðinu og allt fólkið sem tók við því.

Ef við viljum ekki þá fáum við ekki og Guð beitir okkur ekki valdi.

Í versunum á undan talar Jesús um vald illskunnar og gæskunnar.  Illskan er skelfilega herská en Jesús á gæskuna sem er sterkari en illskan.  Allt guðspjallið og öll Biblían segir söguna um baráttu illskunnar og ástar Guðs.  Þú ert á bandi illskunnar, sögðu fræðimennirnir.  Þess vegna ertu að eyðileggja þjóðfélagið.  Þú vinnur hylli fólks með mætti Satans þegar þú rekur út illa anda með illsku hans.  En Jesús sagði:  Ef ég væri á bandi Satans og notaði illsku hans til að reka illskuna út væri ég í húshaldi hans sem væri fullt af innanhússdeilum.  Og ef hann hefði brotist inn hjá mér til að gera mig að þræli hjá sér þá hefði hann orðið að sigra mig.  Það hefur hann ekki gert.  Af því að ég er sterkari en hann.

Mömmu hans og systkinum líst ekki á blikuna og koma til að grípa inn í.

En Jesús ætlar að fara þá leið sem Guð kallaði hann til.  Hann notar tækifærið til að segja öllum þeim sem eru í kringum hann að þau séu sér jafn dýrmæt og hans eigin fjölskylda og hver sem vinni með sér sé fjölskylda sín.

4.1-20

Við lesum aftur langan kafla í dag um eina af hinum miklu dæmisögum Jesú.

Útskýringin er í versunum frá 13-20.  Orð Guðs er eins og útsæði Guðs og hjarta okkar eins og jörðin sem tekur á móti því.  Við heyrum orðið.  Það stendur okkur alltaf til boða.  Við getum ráðið hvernig við tökum við því.

Við getum látið sem við höfum hvorki augu til að sjá né eyru til að heyra.  Við getum verið kærulaus og látið orðið hverfa frá okkur, eins og fuglarnir týna upp kornið við veginn.  Við getum látið annað fólk hræða okkur frá því að gera orðið að hluta af lífi okkar og verið rótlausar eins og korn sem á engan jarðveg í grjótinu.  Við getum metið annríkið og áhyggjur lífsins svo mikils að við höfum engan tíma fyrir Guð.  En við getum líka tekið á móti Guði, tekið við orðinu hennar.  Það er tilboð allrar Biblíunnar, alveg frá sköpun heimsins til dagsins í dag.  Guð býðst til að varðveita okkur í orði sínu og gera líf okkar fullt af blessun.

4.21-25

Jesús talaði í dæmisögum.  Hann talaði um það sem fólkið þekkti til að gefa því nýjan skilning á fagnaðarerindinu.  Við höfum lesið dæmisögur hans í köflunum á undan.  Nú tekur hann dæmi um ljósið.  Það er hægt að fela það og þá lýsir það ekki nokkurri sál.  En það er miklu betra að setja það í kertastjakann svo að allt verði bjart í kringum það.  Guð hefur gefið okkur fjölmarga góða kosti sem við getum notað til blessunar fyrir okkur og annað fólk.  Mér dettur í hug hjálpsemi og glaðværð.  Hvað dettur þér í hug?  Listinn er langur yfir gjafirnar sem Guð hefur gefið okkur í skapgerð okkar og er svo gott að við sýnum í framkomu okkar.  Hvað segir þú um þínar gjafir?

Hin dæmisagan er um málbandið eða vigtina.  Gætið að því sem þið heyrið.

Það sem þú segir eða segir ekki mun bitna á þér eða blessa þig.  Þér verður mælt eða vegið með alveg sama málbandinu eða vigtinni sem þú notar.

Og rúmlega það.  Mér finnst þetta geta þýtt að við skulum ekki endurtaka eina einustu af hinum fjölskrúðugu og litríku kjaftasögum sem standa sífellt til boða.  Og að allt sem er sagt og gert er áróður, góður eða vondur.  Það sem fær að blómstra verður meira, bæði það góða og vonda.

Þau sem hafa fá meira.  Af því að þau sinna því.  Þau sem ekki hafa neitt missa það sem þau hafa.  Af því að þau sinna því ekki.  Og ef við leggjum okkur ekki fram til að varðveita það sem er gott höfum við minna og minna af því. Hvað finnst þér um þessi merkilegu orð Jesú?

  4.26-29

Markús skilar fleiri dæmisögum Jesú til okkar.  Því Jesús flutti orðið með mörgum dæmisögum og skýrði alltaf mál sitt á þennan einfalda hátt.  Í þessari dæmisögu talar hann um guðsríkið.  Guðsríkið er þar sem Jesús er .

Þar er vinátta Guðs höfð í heiðri með djúpri virðingu og þakklæti, svo að orð Guðs stjórni hugsunum, orðum og framkvæmdum.  Við skulum ekki reyna að koma guðsríkinu á með handafli.  Það gerist í samvinnu Guðs og okkar.  Við skulum njóta vináttu hennar.  Við eigum hana og hún er eins og kornið sem er sáð eða kartöflurnar sem eru settar niður.  Við vökum og sofum nætur og daga og litlu kartöflurnar vaxa og vaxa án þess að við gerum nokkurn skapaðan hlut annað en að fylgjast með því sem gerist.  Það gerist af sjálfu sér og við vitum ekki hvernig.  Nema við vitum að Guð gerir þetta fyrir okkur.  Og við sjáum að Guð endurnýjar lífsreynslu okkar í vináttu sinni.  Svo að við vöxum í trú okkar eins og útsæðið í jörðinni.  Hún endurnýjar trú okkar aftur og aftur eins og segir í lokaorðunum að þegar ávöxturinn er fullþroskaður lætur Guð okkur uppskera það sem óx.  Og svo kemur nýr tími sem gefur nýja uppskeru.

4.30-33

Markús skrifar fyrir okkur enn aðra af dæmisögum Jesú.  Guðsríkið er eins og sinnepskorn.  En sinnepskornin eru með minnstu sáðkornum sem eru til.
Oft finnst okkur lítið fara fyrir guðsríkinu í menningu okkar.  Bæði af því að fréttirnar um margvíslegar ógnir og ósóma eru að kæfa okkur, en líka vegna þess að gjöfum guðsríkisins er hampað án þess að minnast á Guð.

Það er lítilsvirðing á guðsríkinu.  Það er talað um heiðarleikann og kærleikann en ekki um Guð.  En það er Guð sem gefur heiðarleikann og kærleikann og án hennar stenst hvorugt nema stutta stund.  Við kristið fólk skulum alltaf vita þetta.  Allar góðar hugsanir og framkvæmdir eru gjafir Guðs.  Ekki sjálfra okkar eða mikilmenna veraldarinnar fyrr eða síðar.  En við skulum ekki óttast eða reiðast eins og fræðimennirnir gerðu þegar þeir héldu að trú þeirra væri í hættu.  Við skulum gera það sem Guð býður okkur og bauð þeim líka.  Treysta því að trú og verk guðsríkisins eru í höndum Guðs.  Og hún gerir okkur að samstarfskonum.  Þótt okkar eigin trú sé eins og örlítið korn er það alveg nóg af því að það er í hendi Guðs.  Í vináttu hennar verður bæði guðsríkið í veröldinni og okkar eigin hjarta að stóru tré þar sem fuglarnir syngja.

4.35-41

Dæmisögurnar sem við lásum eru frægar.  Líka frásaga þessara versa um bátsferðina á Geneseretvatni þegar Jesús kyrrði vind og sjó.  Málarar og prédikarar hafa lýst henni.  Þau sem hjálpa öðrum til að gæta að lífsstefnu og hugarró vitna til hennar.  Þegar ógnir lífsins ráðast að okkur og þegar við vitum ekki hvað við eigum að gera í einhverjum vanda eða hvað við eigum yfirleitt að gera við líf okkar þá draga vinkonur okkar og vinir fram þessa frásögu til að hjálpa okkur.  Þegar okkur finnst mótlætið aldrei ætla að enda segja þau að vinkonurnar og vinirnir í bátnum hafi þurft að hrópa og hrópa meðan öldurnar voru að fylla bátinn og Jesús steinsvaf á koddanum.  En hann vaknaði þegar hann sjálfur vildi.  Hann vaknaði nákvæmlega á þeirri stundu sem var best fyrir hópinn hans.  Þau fengu nýja lífsreynslu.  Þau sáu að þau máttu treysta honum.  Þau sáu að hann gat allt.  Hann varð þeim enn dýrmætari.  Þau fylgdu honum dag eftir dag og sáu mátt hans og nú fer það að renna upp fyrir þeim að hann er meiri en allt hitt fólkið sem er þó góðar manneskjur og gerir líka kraftaverk.  Hann hastaði á vindinn og vatnið og það varð blíðalogn.

Svona kyrrir Jesús líka okkar eigin kvíða og okkar eigið líf.

5.1-34

Við staðnæmust ekki við fyrri hluta kaflans sem fjallar um illa anda sem fóru í svínahjörð sem steyptist fram af bröttum árbakka og druknaði.  Við lesum versin frá 24-34.  Þau eru um konu sem braut reglurnar.  Samkvæmt trú þjóðar sinnar var hún óhrein af því að hún hafði blæðingar.  Hún mátti ekki snerta nokkurn mann og allra síst rabbía.  Jesús varð óhreinn af því að hún snerti hann og átti að draga sig í hlé og hreinsast.  Hún braut reglurnar af því að hún trúði því að Jesús ætti máttinn til að lækna hana.

Og hann braut reglurnar af því að hann hreinsaði sig ekki.  Hann átti mátt sem var mikilvægari en reglurnar og hann var kominn til að gefa hann.

Kvennaguðfræðin heldur upp á þessa sögu.  Söguna um blessun Jesú sem gafst konu sem hafði kjarkinn til að bera sig eftir henni.

5.35-43

Frásagan af konunni sem læknaðist af tólf ára blæðingum er römmuð inn í sögu um tólf ára stúlku.  Dóttur Jaírusar forstöðumanns í einu af samkomuhúsunum.  Jesús flýtir sér ekki frekar en hann gerði þegar hann svaf í bátnum.  En hann hefur málið í sínum höndum.  Hann veit hvenær er rétt að grípa inn í.  Enn gerir hann kraftaverk og nú með því að vekja litla stúlku aftur til lífsins.  Kraftaverkin gerast enn.  En samt ekki eins og þau gerðust þegar Jesús var hér.  Kraftaverkin geta bæði orðið okkur til uppörvunar og vakið okkur angist.  Af því að þau gerast ekki eins og þau gerðust þótt við biðjum um þau.  Og sum gerast í lífi annarra en ekki í lífi okkar.  Ég held það sé gott að hugsa um það sem kraftaverkasögurnar segja um vináttu Jesú og okkar.  Ég held ekki að það sé best að láta trú okkar einkennast af trú á kraftaverk.  En ég veit samt, eins og ég skrifaði, að þau gerast.  Ég held að það sé best að við byggjum trú okkar á vináttu Jesú við okkur.  Í öllum kraftaverkunum sjáum við að við megum treysta Guði.  Við þurfum ekki að reyna að gera trú okkar að kraftaverkatrú.  Við megum lifa alla daga í vináttu Guðs.  Það er grundvöllur trúar okkar og gleði hennar.  Eða hvað heldur þú?

6.1-5

Jesús hefur verið á ferðalagi en kemur aftur til Nasaret þar sem hann ólst upp.  Hann fer í samkomuhúsið á hvíldardeginum og prédikar.  Fólkið verður svo glatt yfir prédikun hans og finnur það sem það hefur leitað.  Það er talað um hann alls staðar.  En þau sem lýstu gleði sinni eru kaffærð af þeim sem hneykslast á honum.  Hvað heldur hann eiginlega að hann sé?  Þótt hann geri þessi kraftaverk og segi svona margt gott þá er hann bara sonur hennar Maríu.  Við þekkjum öll systkini hans og þau eru bara venjulegt fólk.  Hans eigð fólk tók ekki á móti honum, sagði Jóhannes í fyrsta kafla guðsjalls síns.  Jesús mætir mikilli gagnrýni og miklir atburðir eru í nánd.  Jesús veit það en breytir ekki um aðferð og hopar ekki.  Vinafólkið hans veit  ekki enn hvað er í aðsigi.  Þau eiga eftir að sjá að baráttan um vin þeirra og foringja stendur ekki um það sem hann gerir heldur um það sem hann er.  Hann er Guð.  Það verður baráttumálið sem hneykslar alla veröldina.  Og gerir enn.

 6.6-13

Jesús undrast vantrú síns eigin fólks í Nasaret.  Hann fer frá Nasaret og ferðast um þorpin í grennd og nú sendir hann hópinn sinn til að taka þátt í prédikunarferðunum á eigin spýtur.  Við sláum því föstu sem fyrr að konur hafi verið í hópnum til jafns við menn.  Þau eiga ekki að fara ein heldur alltaf í hópi tveggja.  Boðskapurinn er sinnaskipti.  Hættið vantrú ykkar.  Takið á móti hugsunum Guðs sem eru nýjar fyrir ykkur og undursamlegar.  Og boðskapurinn var studdur með kraftaverkum.  Þau sem eignuðust trúna sem sendiboðarnir færa eiga að hafa sendiboðana í fæði og húsnæði meðan þau eru hjá þeim.  En þegar fólk vill ekki hlusta á eiga þau ekki að huga frekar að því fólki heldur halda ferðinni áfram.

Við skulum hlusta á þessi skilaboð og bera þau saman við orð Jesú í Fjallræðunni um að við eigum ekki að gefast upp heldur halda áfram.  Knýið á og það verður opnað, sagði Jesús þar.  En nú sjáum við að hann boðar tvær leiðir.  Bæði þá að gefast ekki upp en halda áfram og líka að gefast upp og hætta og finna annan vetvang.  Við finnum leiðina í vináttu Guðs.

6.14-20

Smátt og smátt dregur til þess sem leiddi til krossfestingarinnar.  Jesús er orðinn frægur um allt landið.  Heródes konungur heyrir um hann og hrífst af boðskapnum.  Við sjáum það af því sem stendur seinna í kaflanum að honum var ljúft að hlusta á Jóhannes skírara.  En hann tók samt ekki á móti boðskapnum.  Það eru fleiri Heródesar í frásögu Nýja testamentisins.

Faðir þessa Heródesar var Heródes mikli sem stjórnaði þegar Jesús fæddist.

Þessi Heródes var Heródes Antipas.  Hann lét hálshöggva Jóhannes skírara og hann var enn konungur þegar Jesús var handtekinn og það var hann sem afhenti Jesúm í hendur Pílatusar.  Versin sem við lesum sýna okkur að þessi grimmlyndi og spillti maður komst við af fagnaðarerindinu, eins og Pílatus gerði seinna.  En hvorugur lét það ná djúpt inn í hjarta sitt.  Í versunum frá 21-26 segir frá spillingu og grimmd þessa fólks sem tók Jóhannes af lífi.  Í upphafi versanna okkar í dag segir frá hjátrúnni sem bjó með þjóðinni.  Eftir aftöku Jóhannesar hélt fólk að hann gerði kraftaverk eða væri Elía sem var löngu látinn spámaður og Heródes konungur hélt að hann væri kominn til að ofsækja sig.

 6.30-37  

Nú víkur sögunni aftur til hópsins sem Jesús sendi til að flytja fagnaðarerindið.  Markús kallar þau postula en þetta er eina skiptið sem Markús notar orðið.  Þau eru komin aftur og sest hjá Jesú til að segja honum frá öllu sem gerðist. Þau hafa unnið mikið og Jesús býður þeim upp í sveit með sér.  En það varð lítið úr fríinu.  Fólkið þurfti líka að vera með Jesú og lét ekkert aftra sér.  Jesús elskað þetta fólk eins og hann elskaði hópinn sinn.  Það var eins og sauðir sem hafa engan hirði.  Hann talaði við það allan heila daginn og um kvöldið bar hann því  kvöldverð.  Það gerðist með kraftaverki.  Hann gerði fimm brauð og tvo fiska að máltíð fyrir mörg þúsund manns.  Hópurinn hans, nýkominn úr sinni fyrstu prédikunarferð, fékk að taka þátt í kraftaverkinu.  Ekki nokkur manneskja sem var hjá Jesú þennan dag og þetta kvöld hefur gleymt þessum degi.

6.45-52

Jesús var alltaf að gera kraftaverk og hópurinn hans var alltaf að læra af þessum verkum.  Það tók tíma.  Þetta var nóttin eftir ógleymanlegan dag kraftaverksins þegar Jesús breytti fáeinum brauðum og fiskum í máltíð fyrir mörg þúsund manneskjur.  En hópurinn hans skildi ekkert í því sem var að gerast.  Þau róa af stað til baka yfir vatnið og það hvessir.  Og Jesús sem fylgdist með þeim af ströndinni kom gangandi á vatninu.  Það var ýmis hjátrú í landinu alveg eins og hjá okkur.  Fólk hélt þá eins og núna að vofur væru á sveimi og það var ekki bara Heródes konungur og fólk úti í bæ sem var hjátrúarfullt heldur líka hópurinn sem fylgdi Jesú.  En Jesús flytur þeim annan boðskap.  Ekki vera hrædd.  Þetta er ég.  Og eins og þau höfðu áður séð þá kyrrði hann vind og sjó.  Það gat hann aðeins gert af því að hann var Guð.

6.53-56

Markús heldur sífellt áfram að segja frá kraftaverkum.  Og við höldum áfram að lesa um þau og hljótum að hugleiða muninn á þessum tíma og okkar.  Kraftaverkin sem gerast núna eru öðru vísi en þá.  Hvers vegna skyldi það vera?  Ætli það sé af því að kraftaverkin sem gerðust voru kraftaverk sem Jesús gerði þá en gerir núna á annan hátt?  Sum okkar leggja miklu áherslu á kraftaverk sem sjást í lækningum og atburðum sem gerast á stundinni.  Sum okkar leggja áherslu á kraftaverkin sem Jesús gerir í öllum framgangi lífsins. Í mættinum í náttúrunni og baráttunni fyrir réttlætinu og blessun okkar eigin lífs sem kemur fram á margvíslegan hátt.  Og sést í því mikla kraftaverki að við skulum eiga trúna á Jesúm.  Við skulum unna hvert öðru þeirra skoðana sem við höfum á kraftaverkunum sem öðru í trú okkar.  Við hljótum að hafa mismunandi skoðanir á einu og öðru.  Af því að við höfum mismunandi skapgerð og vorum ekki öll alin upp við sömu áhrifin.  Það er eitt sem sameinar okkur öll.  Það er trúin á Jesúm.  Það er vinátta Guðs.

7.1-8

Nú talar Markús um reglurnar.  Það var bannað að borða án þess að þvo sér um hendurnar og það voru skrifaðar reglur um vatnsmagnið sem þurfti að nota.  Við sjáum í þessum versum eins og víðar að Markús skrifar guðspjallið fyrir fólk sem var ekki alið upp í trú Gyðinga.  Hann útskýrir siðina svo að lesendur skilji hvað er um að vera.  Við höfum lesið um gagnrýni Jesú á reglunum sem þjóð hans setti og voru orðnar meira virði en orð Guðs.  Þegar kristin trú breiddist út eftir upprisu Jesú varð það mikið ágreiningsmál hvort þessar reglur ættu að tilheyra boðskapnum um hann eða ekki.  Það varð niðurstaðan að það yrði ekki.  Það verður sífellt ágreiningsmál hvað eigi að haldast þegar breytingar standa fyrir dyrum.  Og breytingarnar berja svo oft að dyrum.  Stundum fögnum við þeim en stundum óttumst við þær af því að okkur finnst þær gera okkur öryggislausar.  Það var ekkert smámál þegar fræðimennirnir deildu við Jesúm um breytingarnar sem hann gerði.  Þeir hefðu getað fylgt honum.  En þeim datt það ekki í hug.  Af því að þeir mátu sínar eigin hugmyndir meira en það sem þeir heyrðu hann segja.  Það var alltaf mikið kraftaverk þegar einhver þeirra breytti um skoðun.  Það gerðist af því að heilagur andi talaði í hjarta þeirra.   Þeim stóð það öllum til boða.  Eins og okkur og öllum fyrr og síðar.

7.9-30  

Við staðnæmumst við versin frá 24-30.  Í fyrri versunum talar Jesús um kenningar ættfólks síns og segir sem fyrr að þegar þær samræmist ekki orði Guðs verði þær að víkja.  Það eru ekki reglurnar sem verða okkur til góðs heldur hreinar hugsanir hjarta okkar.  En þær eru ekki á okkar valdi, því við getum ekki varist vondu hugsununum á eigin spýtur.  Frá 24. versi er hin fræga frásaga af grísku konunni sem bað Jesúm að lækna dóttur sína og átti við hann djúpar samræður um kristna guðfræði.  Í þessum umræðum birtist einlæg trú hennar og hennar vegna gat Jesús læknað dóttur hennar.  Þetta er enn ein sagan um samtölin sem Jesús átti við konur um guðfræði sína.  Það kemur fram í öllum guðspjöllunum að hann mat konur mikils og talaði af einlægni við þær um boðskap sinn.  Það er líka vitnað um að hann valdi þær til samstarfs.  Eftir þeim vitnisburði höldum við fast í vissu okkar um að konur voru í hópi postulanna þótt þess hafi ekki verið getið í feðraveldinu sem þjóðfélag Ísraels var sniðið eftir.  Jesús er sífellt að gagnrýna hugmyndirnar sem hafa fest sig í sessi hjá fólki hans.  Hann bauð nýjar hugsanir í staðinn.  Meðal þeirra var boðun hans um jafnrétti kynjanna og frásaga þessara versa vitnar um það.

7.31-8.13

Við rennum augum yfir langan kafla og staðnæmumst við síðustu versin, 11-13.  Á undan er sagt að Jesús lagði  í mikla göngu og hitti margt fólk.  Hann er í byggðum Týrusar við strönd Miðjarðarhafsins og fer norður í byggðir Sídonar og austur um byggðir Dekapólis þar sem íbúarnir tilheyrðu ekki þjóð hans og inn að Galíleuvatninu.  Hann gerir mörg  kraftaverk, læknar heyrnarlausan mann og mettar enn einu sinni mörg þúsund manneskjur með litlum skammti af mat sem vex í höndum hans.   Í síðustu versunum er sagt frá faríseunum, en þeir tilheyrðu fræðimönnunum sem við höfum nú lesið að vildu ráða hann af dögum.  Þeir skora á hann að sýna með tákni af himnum að hann eigi kraftinn af himnum sem hann segist eiga.  Jesús andvarpar þungan.  Þið fáið ekki tákn, segir hann.   Þeir höfðu kraftaverk hans fyrir augum sér og fagnaðarboðskapinn í eyrum sér.  En þeir skildu hvorugt.   Allar kynslóðir eiga aðgang að orði Guðs.  Okkar kynslóð líka.  Og við sjálfar.  Það er nóg.  Af því að orð Guðs er uppspretta lífs okkar.

8.14-26

Farísearnir heimtuðu tákn af því að þeir skildu ekki neitt í boðskap Jesú.  Þeir heimtuðu ekki tákn til að skilja heldur til að safna ástæðum til að ákæra hann.  En hópur Jesú skildi heldur ekki ennþá fagnaðarerindið sem Jesús boðaði með orðum og verkum.  Það hlýtur að hafa verið sorglegt fyrir Jesúm.  Í bátsferðinni yfir vatnið notar hann tækifærið til að tala við þau um árásir faríseanna og Heródesar á boðskap hans.  Hann var ofsóttur fyrir boðskap sinn og þá voru þau líka ofsótt.  Þau urðu að vara sig og sjá og skilja hvað var á seyði.  En þau skilja það ekki.  Þau hafa ekki skilið nokkurn skapaðn hlut í öllum þeim miklu kraftaverkum sem Jesús gerði.  Þau sáu bara að hann gat gert mikið brauð úr litlum skammti.  Ætli það sé ekki svipað núna þegar við dáumst að góðu velferðarstarfi en gerum okkur ekki nokkra grein fyrir því að það er kraftaverk Guðs?  Hvað heldur þú?   Síðustu versin segja frá enn einu kraftaverki.  Þótt hópurinn hans skilji ekki kraftaverkin heldur Jesús samt áfram að gera þau.  Við getum tekið það sem skilaboð til daglegs lífs okkar.  Þótt annað fólk skilji ekki frábærar hugmyndir okkar og framkvæmdir skulum við samt halda áfram.

8.27-30

Jesús var við Galíleuvatnið og nú fer hann með hópinn norður með Jórdan og til Sesareu Filippí og þorpanna þar í kring.  Hann talar við hópinn á leiðinni, alltaf tilbúinn til að kenna samstarfsfólkinu sem hann elskar og metur svo mikils.  Þau hafa orðið fyrir miklum árásum ráðamanna.  Þeir heimtuðu tákn um það að hann væri kominn frá Guði eins og hann sagði.  Hvað er annars sagt um hann? Fólkið hans segir honum það.  Þau vitna í samtölin sem við lásum um í 6.14-16.  Þau segja að þú sért Elía eða einn af spámönnunum.  En hvað hefur hópurinn hans skilið?  Þau hafa sýnt að þau skilja lítið.  Ætli einsemdin hafi ekki gagntekið Jesúm?  Við lesum aftur og aftur um sorg hans yfir skilningsleysi síns eigin samstarfsfólks.  En nú verður allt betra.  Þau höfðu samt skilið meira en þau sýndu svo oft.  Þú ert Kristur, segir Pétur.  Það er trúarjátning, traustsyfirlýsing, gleðihróp.  Þú ert sá sem er skrifað um í Ritningunni, þú ert sá sem Guð ætlaði að senda.  Þú ert Guð.  Kirkjan hefur alltaf vitnað með gleði til játningar Péturs.  En hún leit fram hjá játningu Mörtu þangað til kvennaguðfræðin dró fram kaflann um hana í Jóh. 11.27.  Hún sagði við Jesúm:  Ég trúi að þú sért Guðs sonur, sem koma skal í heiminn.  Nú er kominn tími til þess að kirkjan viðurkenni það að Jesús talaði líka við konur um boðskap sinn og gerði þær að samstarfskonum, sögðu brautryðjendur kvennaguðfræðinnar og við segjum það líka.

8.31-38

Markúsarguðspjall er hálfnað og tekur nýja stefnu.  Markús hefur skrifað um hin miklu kraftaverk sem Jesús gerði.  Þau voru til að sanna að hann átti máttinn sem þau sýndu.  Hann átti mátt Guðs.  Af því að hann var Guð.  Um leið og hann var manneskja sem hafði alveg sömu takmarkanirnar og fólkið í kringum hann.  Hann varð svangur og þyrstur, reiður, sorgmæddur og einmana.  En hann var Guð.  Eins og Marta og Pétur játuðu í djúpri gleði sinni.  Það var undursamlegt að sjá það.  Gott eigum við öll sem sjáum það í trú okkar.  Nú fer alvaran að dýpka.  Jesús tekur stefnuna til Jerúsalem.  Og þar bíður krossinn.  Hann veit það og segir hópnum sínum það.  Þeir útskúfa mér.  Og þeir lífláta mig.  En ég rís upp.  Pétur þykist vita betur en Jesús og Jesús reiðist honum gífurlega.  Hann heldur áfram að segja hópnum sínum frá alvörunni sem bíður og kallar til sín mannfjöldann til að hlusta líka.  Þið verðið að velja.  Það er valið um mig eða allt sem þið látið fylla huga ykkar.  Það gagnar ykkur ekkert að eiga það allt ef þið hafnið mér.  Og ef þið hafnið mér þá verð ég að hafna ykkur.  Alvaran er mætt.  Líka til okkar.  Nú er það okkar að velja.  Versið sem ég vel getur hljómað svona:  Hver sem metur mig meira en allt annað í lífinu mun finna líf sitt.

  9.1-13

Jesús er farinn að tala um upprisuna.  Bæði við hópinn sinn og mannfjöldann.  Markús hefur aftur og aftur skrifað að Jesús hafi ekki viljað að fólkið sem hann læknaði segði frá sér.  En nú fer hann að segja meira.  En hann bannar þeim sem hann tók með sér upp á fjallið að segja hvað gerðist.  Við trúum því að það hafi verið þrjár konur með í ferðinni þótt Markús geti þess ekki.  Það kann bara að vera að þær hafi verið fimm eða tíu og Markúsi hafi ofboðið að þær skyldu vera svona margar þegar bara þrír af mönnunum fóru.  Á fjallinu talaði Guð við þau og sagði þeim, eins og þegar Jesús var skírður, að Jesús væri sonur sinn.  Fólkið hans er enn fast í umtalinu um táknin.  En þau hafa heyrt um upprisuna og eru farin að skynja að það er hún sem verður mesta kraftaverkið.

9.14-32

Flest úr hópnum voru eftir þegar Jesús fór með nokkur þeirra upp á fjallið.  En þau sem voru eftir fá það erfiða verkefni að gera kraftaverk.  Þau geta það ekki.  En seinna gefur Jesús þeim máttinn til að gera kraftavekin sem hann gerði sjálfur.  Þau voru enn ekki tilbúin og Jesús verður sorgmæddur yfir því hvað þau eru treg.  Hann dregur þau út úr skaranum, fer með þau inn,  til að tala við þau ein.  Þeir handtaka mig.  Þeir framselja mig til Rómverjanna sem taka mig af lífi.  En ég rís upp eftir þrjá daga.  Samtalið er svo þrungið að hópurinn fær ekki af sér að segja Jesú að þau skilji þetta ekki.  Þeim svipar til föður drengsins sem Jesús læknaði þegar hópurinn hans gat það ekki.  Jesús bað hann að vantreysta sér ekki.  Þau geta allt sem trúa, sagði hann, og maðurinn játaði trú sína og játaði líka veikleika trúar sinnar. Versið sem ég vel gæti hljómað svona:  Ég trúi.  En ég ræð ekki við vantrú mína.  Breyttu henni í trú.  Það er gott fyrir okkur að vita og íhuga oft og vel  að trúin er ekki próf heldur vinátta við Jesúm.

9.33-37  

Við sjáum hvað Markús hefur talað mikið um kraftaverk.  Ég skrifaði í hugleiðingu við versin í 5.35-43 að flest kraftaverkin sem Jesús gerir núna eru öðru vísi en lækningarkraftaverkin sem hann gerði þá.  En þau gerast jafn oft og þá.  Og í sama mætti og þá.  Og þau eru eins og þá sigur Guðs yfir því sem eyðileggur sköpun hennar.  Þau gerast í hvert skipti sem góðar hugmyndir og góðar framkvæmdir verða sterkari en vondar hugmyndir og vond verk.  Þau gerast þegar við náum taki á hugsunum sem annars eyðileggja okkur og annað fólk.  Eins og þessi afar merka frásaga segir.  Ég  held að hún beri okkur einn þann allra nauðsynlegasta boðskap sem við þurfum að heyra einmitt núna.  Við erum alltaf að glíma við samkeppnina og hún vegur að menningu okkar og okkur sjálfum.  Það er ekki nýtt.  Hópur Jesú fór að tala um það hvert þeirra væri mest þótt Jesús væri nýbúinn að segja þeim að hann myndi bráðum verða tekinn frá þeim.  Jesús segir:  Hvert ykkar sem vill verða fremst verði síðast allra og þjóni öllum.  Þetta eru svo mikilvæg skilaboð að Jesús þurfti að tala meira um þau og við finnum þau aftur í tíunda kafla.

 9.38-41

Umræðan um það hver séu mest og hver eigi réttinn heldur áfram.  Einhver óviðkomandi maður gerði kraftaverk og sagði að hann gerði það í Jesú nafni.  Samstarfshópurinn hafði ekki geta gert kraftaverk þótt hann væri á vegum Jesú.  Hvað var þá þessi maður að þykjast vera meiri en þau?  En Jesús sagði:  Hann getur ekki snúist á móti mér eftir að hafa unnið í mínu nafni.  Þetta er svar við okkar eigin umræðu um það hver komi fram með boðskap Jesú af fólki í öðrum trúarbrögðum eða vísindum eða velferðarstarfi.  Þau sem eru ekki á móti okkur eru með okkur, sagði hann.  Samt sjáum við að fólk sem vinnur að góðum störfum sem gera mörgu fólki mikið gagn andmælir kristinni trú.  Hvernig stemmir það við orð Jesú?  Svarið við því er að það sé á snærum Guðs en ekki okkar.  Og að guðsríkið sé leyndardómur í hendi hennar.  Við skiljum ekki allt og þurfum þess heldur ekki sem betur fer.

9.42-50

Þessi vers eru úr ræðu Jesú á fjallinum sem Matteus skrifaði í köflunum fimm til sjö í guðspjalli sínurog eru kölluð Fjallræðan.  Það er vitnað til þeirra víðar í guðspjöllunum.  Jesús sýnir okkur eins og við höfum áður lesið að það eru hugsanir hjarta okkar sem skipta máli.  Það er afstaða okkar sem skiptir máli.  Við getum lagt okkur fram um að koma vel fyrir og gæta þess að annað fólk fái ekki ástæðu til að gagnrýna okkur.  En það er ekki það sem skiptir máli heldur innsti kjarni okkar.  Og innst inni megum við vera bragðmikil eins og bragðið sem saltið gefur og líka logandi eins og eldurinn.  Þá sést það líka í framkomu okkar og framkvæmdum.  Við munum öll saltast eldi, öll mæta einhverri lífsreynslu.  Jesús verður hjá okkur og styrkir okkur.  Í kristinni vináttu megum við finna styrk okkar og innbyrðis frið í hópnum.

10.13-16

Þessi kafli er lesinn við skírnina.  Við skírn í okkar lútersku þjóðkirkju eru lesnir tveir textar, þessi orð í Markúsargupjalli og boð Jesú í Matt. 28.18-20 um að boða öllum þjóðum fagnaðarerindið og skíra þær í nafni föður, sonar og heilags anda og kenna þeim að láta fagnaðarerindið vera leiðarljósið.  Þessir tveir textar eru valdir til að leggja áherslu á að Jesús bauð skírnina og að börnin eru skírð af því að Jesús blessar þau.  Þau eru skírð í náð Guðs sem gefur trúna.  Trúin sem við skírumst til er ekki okkar verk heldur gjöf Guðs.  Það er gjöf Guðs að við getum tekið við henni og notað hana í lífi okkar.  Texti morgundagsins vitnar um það eins og fjöldi annarra texta beggja testamentnna.  Við játumst því að ala börnin sem skírast upp í kristinni trú.  Til þess þurfum við að annast  okkar eigin trú og það er auðvitað hin mikla gjöf lífsins að mega annast hana með Jesú sjálfum.  Við þurfum að eiga trúnaðartraust barnanna til Guðs, segir Jesús.

10.17-31

Enn er Jesús að leggja upp í ferð.  Hann hittir margt fólk eins og alltaf.  Hann hittir ríka unglinginn sem vissi ekki hvað hann ætti að gera við líf sitt.  Hann sér Jesúm og hleypur til hans og leggur fyrir hann óró sína og angist mitt í iðandi lífinu á götunni.  Hann er kominn á réttan stað til hans sem á svarið.  Jesú tekur honum með mikilli vináttu.  Hann sér hvað þjáir hann.  Hann er rígbundinn við auðævi sín.  En ef hann vill breyta um afstöðu er hann velkominn í hópinn.  En ungi maðurinn grípur ekki tækifærið.  Þetta atvik ristir djúpt í samstarfshópnum og Jesús heldur áfram að ræða það, bæði við hópinn sinn og fólkið í kring.  Hann talar um peningana sem geta orðið aðalatriðið sem stendur í vegi fyrir því að við lifum í guðsríkinu.  Hvað þarf eiginlega til að ganga inn í guðsríkið?  Vinkonurnar og vinirnir höfðu bókstaflega yfirgefið allt til þess.  Það er nóg, sagði Jesús.  Þið fáið laun ykkar.  Launin eru þau að eiga guðsríkið í hjarta sér og taka þátt í að rækta það og útbreiða í kringum sig.  Það er ekki hægt að skilja þetta.  Þau sem koma síðast verða kannski þau fyrstu og þau fyrstu síðust þegar upp er staðið.  Við þurfum ekki að skilja þetta heldur treysta Guði.

10.32-40

Ferðinni sem var að hefjast er heitið til Jerúsalem.  Alvaran verður þyngri og þyngri.  Jesús hefur smátt og smátt sagt hópnum sínum að hann og þau geti ekki vikist undan þessari djúpu og sársaukafullu alvöru.  Yfirvöldin handtaka hann og dæma hann til dauða og fá hin hæstu og heiðnu yfirvöld landsins til að taka sig af lífi.  Nú gengur hópurinn ekki glaðlega og eftirvæntingarfullur um götuna.  Þau eru hrædd og fólkið sem fylgir þeim líka.  En hópurinn er farinn að skynja að það verður líka upprisa.  Tveir þeirra vilja tryggja sér sæti hjá Jesú í dýrð himnanna.  En það er ekki hægt.  Það eru ekki tekin frá sæti.  En Jesús kom til að segja allri veröldinni að það yrðu sæti fyrir allt fólk.  Jesús tekur á móti öllum sem vilja koma.

10.41-45

Það er ekki bara á himni sem er beðið um frátekin sæti heldur líka hér á jörðu.  Það er barist um þau og fólk hrifsar þau hvert af öðru.  Jesús endurtekur það sem hann hefur áður sagt um fremstu sætin í lífinu.  Við lásum það í níunda kaflanum, versi 33 og áfram.   Valdið safnaðist til fárra.  Kóngar og höfðingjar kúga fólkið með valdi sínu.  Það er fyrirmyndin.  En hún er ekki fyrirmynd þeirra sem fylgja Jesú og eiga guðsríkið.  Fyrirmyndin er til.  Það er fyrirmynd Jesú.  Hann kom til að þjóna. Þau sem vilja vera fremst hjá honum eiga að þjóna hinum.  Og nú eru þau á leið til Jerúsalem þar sem það bíður hans að gefa líf sitt.  Þessi vers eru tvennt í senn.  Þau eru gullið tækifæri í daglegri umgengni sem leysir þá flóknu erfiðleika sem verða til í samstarfi okkar og samveru.  Og þau eru leyndardómurinn sem aleinn gefur okkur möguleikann til að taka þessu tækifæri.  Ég er kominn til að gefa líf mitt til lausnargjalds fyrir alla, sagði Jesús.  Það jaðrar við að við eygjum örlítið brot af skilningi á þessum orðum þegar við finnum hvað það er flókið að vera þjónn annarra.  Lausnargjaldið bjargar okkur.  Lausnargjaldið er upprisa Jesú sem við megum eiga þátt í.  Ríki unglingurinn hafnaði því, hópurinn á eftir að þiggja það.  Við megum taka á móti því.  Án þess að skilja það.

 10.46-52

Þau eru komin til Jeríkó.  Suður til Júdeu og alveg að koma til Jerúsalem.  Jeríkó var mikil borg sem oft er sagt frá í Biblíunni.  Þau fara gegnum borgina og Jesús læknar Bartímeus blinda við veginn.  Fólkið talaði um Jesúm og Bartímeus kallaði til hans.  Og Jesús stansaði.  Og Jesús læknaði.  Enn og aftur kunna frásögurnar af kraftaverkunum að vekja okkur spurningar.  Getur það verið að kraftaverkin sem við biðjum um gerist ekki af því að við trúum ekki nóg?  Nei, ekki held ég það.  Ég held að við þurfum ekki að trúa nóg heldur megum við bara trúa.  Trúin er ekki prófraunir okkar.  Hún er vinátta Guðs.  Vinátta Jesú sem heyrir til okkar gegnum ysinn og þysinn.  Hann kallar á okkur, talar við okkur, sér hvað er að okkur, og læknar okkur.  Hvað heldur þú?
10.1-12

Markús lætur okkur fylgjast með ferðalögum Jesú og hópsins.  Þau fóru víða og gengu mikið.  Þau voru komin til Kapernaúm þar sem Jesús átti heima.  Nú leggja þau aftur af stað og fara til Júdeu.  Farísearnir sitja um ástæður til að draga hann fyrir dóm.  Þeir spyrja hann:  Mega menn skilja við konur sínar?  Þetta er enn flókin spurning þótt hún hafi verið önnur þá.  Því þá gáfu rabbíar út ýmsar reglur um skilnaði og báru Móse fyrir þeim.  Ein var sú að menn mættu reka konur af heimilinu fyrir fullt og allt ef þær brenndu matinn við.  En Jesús segir allt annað.  Hann gerir rétt hjónanna jafnan.  Það var vegna þverúðar ykkar sem Móse leyfði mönnum að skilja við konur sínar.  En menn eru ekki meiri en konur.  Hjón eru ein manneskja.  Það er ekki á vegum annarra að gefa þeim skilnað sem  Guð hefur tengt saman.  Orðin hafa valdið miklum heilabrotum og erfiðleikum og þau hafa verið notuð til að kúga konur til að halda áfram í skelfilegum hjónaböndum.  Það gerist bæði fyrr og síðar að hjón eru alls ekki ein manneskja frá upphafi eða geta ekki lengur verið það þegar tíminn líður með ýmsum atburðum.  Þá verður að treysta vináttu Jesú við þau bæði.  Og ráðum hans til hverrar einustu manneskju hvað sem gerist í lífi hennar.  Versið sem ég vel stendur ekki í kaflanum en er hinn undursamlegi  boðskapur Jesú til kvenna.

11.1-11

Þau eru komin að þorpunum kringum Jerúsalem þar sem Olíufjallið er.  Það er komið að leiðarlokum.  Dómurinn er á næsta leyti.  Jesús veit það en ætlar að gefa þjóð sinni tækifæri til að afstýra dómnum.  Nú segir frá innreiðinni í Jerúsalem.  Það er múgur manns í borginni til að taka þótt í páskahátíðinni.  Urmull tjalda alls staðar.  Jesús er þekktur um allt landið og þegar hann kemur á folanum vekur það athygli allra og það er uppi fótur og fit í borginni.   Markús segir að Jesús hafi komið á ungum fola sem enginn hafði setið.   Þetta er mikill dagur.  Jesús er hylltur sem konungur.  Eftir þessar miklu móttökur fer Jesús inn í helgidóminn.  Þangað fór hann tólf ára gamall og staðhæfði að hann væri sonur Guðs.  Nú lítur hann yfir allt, segir Markús.  Kvöldið er komið og hann fer með hópinn sinn til Betaníu sem er eitt af þorpunum í grenndinni.  Þar búa systkinin góðu, Marta og María og Lasarus.  Kannski gistu þau hjá þeim.

11.12-21

Jesús er á leið frá Betaníu.  Það er samt ekki líklegt að hann hafi gist hjá systkinunum af því að það er eins og hann hafi ekki fengið morgunkaffi.  Hann er orðinn sársvangur og ætlar að fá sér fíkjur af fíkjutréi við veginn og eys skömmum yfir blessað tréið sem hefur ekkert nema lauf.  Þau ganga inn í Jerúsalem og hann rekur sölufólkið út af því að musterið átti ekki að vera sölubúð heldur bænahús.   Þau eru allan daginn í Jerúsalem og fólkið er stórglatt yfir boðskap hans en fræðimennirnir halda áfram að brugga ráð gegn honum og óttast það enn sem fyrr hvað fólkið hlustar mikið á hann.  Þau fóru líklega aftur til Betaníu um kvöldið og sömu leið til baka inn í Jerúsalem næsta morgun.  Og þá var fíkjutréið visnað.  Frásagan af fíkjutréinu hefur áreiðanlega djúpan boðskap í tengslum við boðskapinn um hreinsun musterisins.  Gætirðu hugsað þér að það sé boðskapur um innihaldslausa trú sem þarf að rífa burt?  Trúin á ekki að vera yfirborðsleg heldur djúp og gleðileg.

11. 22-26

Aftur og aftur talar Jesús um trúna og vantrúna.  Trúin getur lyft fjöllum og vantrúin verður til þess að við fáum ekki það sem við biðjum um.  Við megum hafa í huga það sem við höfum lesið af prédikun Jesú í fyrri köflum Markúsar.  Það er ekki bara að við megum það heldur líka að við þurfum það.  Til þess að við förum ekki, eins og ég hef áður skrifað hér,  að hugsa okkur að trúin sé próf.  Við skulum renna huganum til pabba stráksins eða unga mannsins í níunda kaflanum sem hrópaði:  Ég trúi, hjálpaðu vantrú minni.  Og til orðanna í 10. 13 og áfram, þar sem  Jesús segir að við eigum ekki að treysta mætti okkar heldur mætti hans.  Eins og börnin treysta þeim sem elska þau.  Það sagði hann aftur og aftur.  Trú okkar er vináttan við hann.  Gagnkvæm vináttan sem hann gefur og við tökum á móti og rækjum í gleði og ýmsu góðu framtaki.  Jesús segir líka í þessum versum að við verðum að fyrirgefa svo að okkur verði fyrirgefið.  Það er heldur ekki próf.  Fyrirgefningin er gjöf Guðs.  Við getum ekki fyrirgefið nema í vináttu Jesú.  Fyrirgefningin er kraftaverk.  Það er kraftaverk sem Jesús gerir fyrir okkur.  Og við þiggjum í gleði og trúnarðartrausti til hans.

11.27-12.12

Þau hafa líklega haldið til í Betaníu og koma á hverjum morgni til Jerúsalem þar sem Jesús er að gefa fólkinu síðasta tækifærið til að opna augu sín og taka á móti trúnni sem hann boðar.  Það er trúin á að hann sé sjálfur uppspretta allra góðra hugsana þess og framkvæmda.  Af því að hann er Guð sem er komin sjálf til fólksins sem hún elskar og er sköpun hennar í heimi sem hún á og skapaði.  Ráðamennirnir halda fund til að finna ráð til að ákæra hann.  Þeir halda áfram að spyrja hann um valdið sem hann þykist eiga.  Jesús svarar með annarri spurningu sem þeir ráða ekki við.  Þeir hætta sér ekki í lengra samtal af því að fólkið er með Jesú og móti þeim.  Þeir eru að verja það sem þeir telja trú þjóðarinnar.  Þeir geta ekki séð að það sem Jesús boðar er trúin sem Guð hefur alltaf gefið þjóðinni og að þeir eru farnir að styðja misskilda trú með ótal reglum sem eru ekki frá Guði.   Jesús segir þeim og öllum sem eru þarna dæmisögu um söguna sem þau þekkja öll og Ritningin segir. Hún er um óendanlega ást Guðs sem sendi þeim sendiboða eftir sendiboða til að segja þeim frá hinni undursamlegu trú sem hún vildi gefa þeim.  Og síðast sendi hún son sinn.  Ritningin sem þjóðin metur svo mikils vitnar um hann.  Ráðamennirnir vilja nú taka af skarið og handtaka hann en þora það ekki enn.

11.27-12.12

Þau hafa líklega haldið til í Betaníu og koma á hverjum morgni til Jerúsalem þar sem Jesús er að gefa fólkinu síðasta tækifærið til að opna augu sín og taka á móti trúnni sem hann boðar.  Það er trúin á að hann sé sjálfur uppspretta allra góðra hugsana þess og framkvæmda.  Af því að hann er Guð sem er komin sjálf til fólksins sem hún elskar og er sköpun hennar í heimi sem hún á og skapaði.  Ráðamennirnir halda fund til að finna ráð til að ákæra hann.  Þeir halda áfram að spyrja hann um valdið sem hann þykist eiga.  Jesús svarar með annarri spurningu sem þeir ráða ekki við.  Þeir hætta sér ekki í lengra samtal af því að fólkið er með Jesú og móti þeim.  Þeir eru að verja það sem þeir telja trú þjóðarinnar.  Þeir geta ekki séð að það sem Jesús boðar er trúin sem Guð hefur alltaf gefið þjóðinni og að þeir eru farnir að styðja misskilda trú með ótal reglum sem eru ekki frá Guði.   Jesús segir þeim og öllum sem eru þarna dæmisögu um söguna sem þau þekkja öll og Ritningin segir. Hún er um óendanlega ást Guðs sem sendi þeim sendiboða eftir sendiboða til að segja þeim frá hinni undursamlegu trú sem hún vildi gefa þeim.  Og síðast sendi hún son sinn.  Ritningin sem þjóðin metur svo mikils vitnar um hann.  Ráðamennirnir vilja nú taka af skarið og handtaka hann en þora það ekki enn.

12.13-27

Ráðamennirnir gefast ekki upp.  Þeir skiptust í nokkra mikils metna klúbba.  Við skulum hafa í huga að þeir voru einlæglega sannfærðir um að þeir væru að verja trú hinnar útvöldu þjóðar fyrir villutrú Jesú.  Jesús bauð þeim eins og öðrum að taka við boðskap sínum en þeir gátu það ekki.  Af því að þeir vildu það ekki.  Þrír eru nefndir í þessum versum.  Farísearnir voru menn af ýmsum stéttum og ein var stétt  fræðimannanna sem útskýrðu Ritninguna og útskýringar við Ritninguna sem löng röð af fræðimönnum höfðu skrifað.  Heródesarsinnar voru flokkur sem studdi Heródus kóng og vildi þess vegna engar breytingar.  Saddúkear réðu yfir ráðinu sem brátt átti eftir að dæma Jesúm.  Þeir voru ríkir menn og sumir voru prestar.  Rómverjar voru herraþjóð Gyðinga og enn einn flokkur, Selótarnir, vildu gera uppreisn gegn þeim.  Ráðamennirnir áttu í miklum vanda og stjórnmálin voru eldfim.  Allir þessir þrír hópar taka sig saman um að leggja gildrur fyrir Jesúm.  Það þýðir ekki frekar en fyrri daginn.  Jesús afvopnar þá alltaf með svörum sínum.

12.28-37

Einn fræðimannanna dáðist að svörum Jesú.  Hann spyr ekki til að leggja snörur fyrir hann heldur til að heyra meira af boðskap hans.  Hvert er æðst allra boðorða?  Jesús vitnar í Ritninguna.  Í 1. Mós. 6.4. sem var játning sem allt trúað fólk hafði yfir á hverjum degi.  Jesús bætir við öðru versi úr Ritningunni. 3. Mós. 19.18:  Þú skalt ekki hefna þín á löndum þínum.  Þú skalt elska náunga þinn eins og sjálfan þig.  Ég er Guð.  Trú þjóðarinnar var trú á einn Guð og hún var ekki einkamál heldur kom hún fram í starfi alls þjóðfélagsins.  Kærleikurinn til annarra átti aðeins eina rót og það var kærleikur Guðs.  Hann gat ekki sprottið upp af öðru.  Boðskapur Jesú var í samræmi við boðskapinn sem farísearnir og fræðimennirnir boðuðu.  Þess vegna var fræðimaðurinn í þessari frásögu ekki fjarri guðsríkinu.  Hann átti enn eftir að sjá að Jesús var Guð sem var komin.  Guðsríkið kom með honum.

12. 38-44

Fræðimennirnar, sem elskuðu Ritninguna, misskildu hana samt sumir og það stórlega.  Þeir töldu sig ýmsir meiri en annað fólk og undirstrikuðu það með klæðaburði og heimtuðu sérstaka virðingu.  Og sumir þeirra hafa fé út úr fólki.  Og svo segir Jesús frá venjulegri og fátækri konu sem var þó meiri en þeir.  Hún elskaði Guð og lagði fram fé til að styrkja málefni trúarinnar.  Þótt það væru aðeins fáeinir aurar var það meira en ríku yfirmennirnir gáfu.  Þá munaði ekkert um gjöfina.  En hún fann fyrir gjöfinnni en gaf samt.  Hún elskaði Guð svo mikið að hún gaf allt sem hún átti og þessi kærleikur er ómetanleg auðlegð.  Þessi yndislega kona gladdi Jesúm áreiðanlega ósegjanlega.  Tími hans er að renna út.  Hún veit það ekki og hefur ekki hugmynd um að hún hefur gefið frelsara sínum þessa skilnaðargjöf.

13.1-37

Við lesum allan kaflann.  Fyrst segir Jesús að musterið sjálft verði lagt í rúst.  Það var ótrúlegt en það gerðist árið 70.  Þjóðin safnaðist ekki aftur til Jerúsalem fyrr en á síðustu öld.  Jesús talar um dómsdag og endi veraldarinnar og allt sem verður á undan.  Fólk hefur oft talið að það sem gerist sé aðdragandi dómsins.  En við getum ekki dæmt um það.  Náttúruhamfarir verða stöðugt og falsspámenn koma sífellt fram og fólk gerir sína eigin leiðtoga að nýjum Kristi.  Við getum ekki dæmt um atburðina.  En við eigum að vaka.  Vita að Kristur kemur og gerir alla hluti nýja.  Dómsdagur kemur skyndilega og þá kemur Kristur í skýjunum.  Næstu áratugi væntu söfnuðirnir endurkomunnar og það olli ýmsum vandræðum hvað hún dróst.  Þau mættu ofsóknum eins og Jesús sagði.  En Guð studdi þau eins og hann sagði líka.  Því Orð Guðs líður aldrei undir lok.  Þótt himinn og jörð farist.

14.1-10

Það voru bara tveir dagar til páska.  Páskarnir voru haldnir til að minnast þess að Guð leiddi þjóðina út úr þrælahaldinu í Egyptalandi, gegnum eyðimörkina og inn í nýtt land.  Dagar ósýrðu brauðanna voru minningardagar um gerlaust brauðið sem þjóðin tók með sér þegar hún fór í flýti frá Egyptalandi og enginn tími var til að láta það hefast.  Allar fjölskyldur á dögum Jesú slátruðu páskalambi og héldu hátíðamáltíð til að minnast brottfararinnar.  Þegar Ísraelsfólki var boðið að rjóða lambsblóði á dyrastafi húsa sinna svo að engill Guðs færi fram hjá þegar hann refsaði Egyptum.  Um þetta getum við lesið í  2. Mós. 12.1-30 og  5. Mós. 16.1-8.  Ráðamennirnir eru orðnir fastákveðnir í að láta lífláta Jesúm.  Og einn af vinum hans, Júdas, gengur í lið með þeim.

En Jesús nýtur lífsins.  Hann fer í boð til Símonar í Betaníu.  Óboðið fólk gat slæðst inn eftir vild.  Kona kemur með dýr smyrsl og smyr höfuð Jesú með þeim.  Markús segir ekki hver hún er en skrifar niður orð Jesú um að hennar verði getið um allan heiminn þar sem fagnaðarerindið verði boðað.  Þess er víðar getið að konur hafi smurt Jesúm ilmandi smyrslum á síðustu dögum hans.  Í Matt. 26.6 er þessi sama frásögn, og í Jóh. 12.1-8 er sagt frá því að í boði hjá systkinunum í Betaníu, sex dögum fyrir páska, hafi María smurt fætur Jesú með dýrum nardussmyrslum og þerrað með hári sínu.  Mér finnst við ekki þurfa að velta því fyrir okkur hvort ónefnda konan sé María, það skiptir engu máli.  Við gleðjumst yfir ástúðinni sem Jesús sýndi konum opinberlega og þær sýndu honum.

14.12-25

Nú segir frá síðustu kvöldmáltíðinni.  Og í þessum kafla standa orðin sem eru kölluð innsetningarorð altarisgöngunnar.  Þau eru endurtekin í 1. Korinþubréfi 11.23-25 og það orðalag er haft yfir í altarisgöngunni.  Það er sagt frá loftsalnum sem Jesús valdi og samtalinu við máltíðina.  Jesús veit að Júdas svíkur hann.  Máltíðin er sama páskamáltíðin sem var haldin í öllum fjölskyldum landsins.  Hópurinn sem situr til borðs með honum er fjölskylda hans.  Kvennanna er ekki getið, en við treystum því að þær hafi verið þar.  Páskalambið er alls staðar á borðum.  Alls staðar tekur húsráðandinn brauðið og vínið og lætur ganga til allra við borðið.  Það er gert til minningar um sáttmálann sem Guð gerði við fólkið sitt:  Ég er Guð ykkar ef þið eruð fólkið mitt, stendur í 5. Mós. 6. kafla.  Í 2. Mós. 24.8 er sagt frá sáttmálablóði gamla sáttmálans.  Jesús gerir nýjan sáttmála.  Brauðið og vínið er sáttmáli Guðs sem hún gerir við nýtt fólk sem treystir upprisu Jesú og tekur á móti mætti hennar í daglegu lífi sínu.  Fólkið er afkomendur fyrri kynslóða og smáttmálinn endurnýjun fyrri sáttmálans.  Og páskar kristins fólks er framhald fyrstu páskanna sem voru haldnir til að minnast frelsunar Guðs frá þrældómi Egyptalands.  Kristnir páskar eru haldnir til að minnast þess að Jesús dó og reis upp frá dauðum til að frelsa fólk sitt frá þrældómi sinna eigin hugsana.

14.26-31

Þau sungu lofsönginn og gengu út í kvöldið til Olíufjallsins og Jesús hélt áfram að tala við þau af djúpri alvöru.  Þið bregðist mér öll.  Þið svíkjið mig öll.  Hann vitnar til  Ritningarinnar, í Sakaría 13.7.  Nú gætum við farið að sjá eftir því að staðhæfa að konur hafi verið með í síðasta boðinu.  Annars hefðum við getað staðhæft að þær hafi aldrei svikið hann.  En við þurfum ekki að búast við því.  Ekki frekar en við getum haldið því fram að við stöndum betur við loforð okkar við Jesúm en mennirnir í kringum okkur.  Jesús talar um upprisuna og heitir hópnum sínum að upprisinn muni hann hitta þau í Galíleu.  Þau skilja þetta ekki enn en vilja öll vernda hann, vininn sem þau elska svo mikið, og Pétur segir það sem þeim býr öllum í hjarta.

14.32-42

Þau koma til Getsemane, blómlega garðsins í Jerúsalem.  Vinkonurnar og vinirnir hljóta að hafa fengið mikla hjálp Guðs til að horfast seinna í augu við þessa nótt.  Þau sofnuðu aftur og aftur þótt Jesús bæði þau í angist sinni að vaka með sér og skilnaðarstundin rann upp án þess að þeim auðnaðist að tala meira við hann.  En Jesús hrópar til Guðs.  Hann segir:  Abba.  Það er ávarp sem getur þýtt pabbi og líka mamma.  Það sýnir að Jesús talaði við Guð á nýjan hátt og annan en þann formfasta máta sem fræðimennirnir kenndu.  Ávarp Jesú styður það að við getum talað við Guð sem vinkonu okkar.  Meðferðin sem Jesús fær er hroðaleg.  Aðkomumenn umgangast hann eins og  hann sé óvinur þjóðarinnar, en það var það sem þeir töldu að hann væri.  Við þekkjum vel orð hans:  Tak þennan kaleik frá mér.  Þó ekki sem ég vil heldur sem þú vilt.

14.43-65

Hver kaflinn eftir annan flytur okkur mestu sögu heimsins.  Frásagan er full af angist og ótta og hyldjúpri sorg.  Júdas vinur þeirra kemur með vopnaða útsendara landsstjórnarinnar.  Hann kyssir og svíkur.  Og einhver úr hópi Jesú bregst við með vopnum.  En það verða engin vopnaviðskipti.  Jesús verst ekki.  Vinkonurnar og vinirnir flýja.  Hvert einasta þeirra.  Guð hefur þurft að hugga þau seinna, þegar þau hugsuðu um þessa örlagaríku nótt.  Eða það held ég.  Það var ólöglegt að stofna til yfirheyrslu að næturlagi en allt er sett í gang og vitnum stefnt á staðinn.  Lokaniðurstaðan verður sú að ásaka Jesúm fyrir að segjast vera sá sem Guð hafði lofað að senda.  Fyrirmennirnir berja hann.  Þeir hrækja á hann.  Binda fyrir augu hans og hæða hann meðan þeir láta hnefahöggin dynja á honum.  Sama gerðu undirmenn þeirra.  Þarna voru engar konur.  Það voru engar konur í hinu rúmlega þrjátíu manna ráði Gyðinga og þjónum þess.

14.66-15.5

Við höfum lesið um yndislegar morgunstundir sem Jesú átti, einn eða með fólkinu sínu.  Nú er síðasti morgunn hans runninn upp, fullur óréttlætis og yfirgangs í garð hans.  Þjóðarleiðtogarnir fara með hann til Pílatusar embættismanns Rómverja.  Það er ekki ljóst hvort þeir höfðu samt vald til að dæma hanns sjálfir en vildu koma ábyrgðinni yfir á Rómverjana.  Jesús veitir ekki viðnám.  Hann svarar Pílatusi aðeins einu sinni og vísar þá orðum hans aftur til hans.  Hann er kominn til að deyja svo að óréttlætið og yfirgangurinn ríki ekki lengur.  Allt það fólk sem átti eftir að játast honum öld eftir öld fékk það hlutverk að berjast fyrir réttlætinu í upprisukrafti hans.  Samt ríkir óréttlætið enn og yfirgangurinn og gerir þangað til Guð gerir allt nýtt.  En baráttan fyrir réttlætinu heldur aftur af óréttlætinu.

15.6-15

Pílatus vissi að það var af öfund sem æðstu prestarnir framseldu Jesúm.  Það er merkilegt að hann skyldi vita það.  Þau sem standa fyrir utan sjá stundum sannleikann sem hin sem standa mitt í deilunum sjá ekki.  Mannfjöldinn  hafði fyrir nokkrum dögum fagnað Jesú í útjaðri borgarinnar og kastað fötum sínum í götuna til að heiðra hann.  Nú láta þau æðstu prestana æsa sig upp í að krefjast þess að Jesús verði krossfestur.  Múgæsingin er skelfileg.  Hún er svo hræðileg að Pílatus þorir ekki að standa við þá einlægu vissu sína að Jesús sé algjörlega saklaus af öllum ákærunum.  Rolan sú.  Hann sá þá útleið að láta fólkið velja hann sem þann fanga sem var sýknaður á hverjum páskum.  Það gekk ekki.  Hann gaf þær fyrirskipanir að Jesús yrði húðstrýktur og krossfestur.

15.40-47

Nú eru þær nefndar konurnar sem voru með Jesú allan tímann sem hann starfaði en eru ekki nefndar í guðspjallinu.  Nú er það loksins staðfest að þær voru alltaf í hópnum.  Af því að hann bauð þeim og þær þáðu boðið.  Þrjár eru nú nafngreindar,  María Magdalena og María móðir Jóse og Jakobs og Salóme.  Markús segir að þær hafi verið miklu fleiri.  Þetta styður staðhæfingu kvennaguðfræðinganna sem segja að konur hafi alltaf verið í hópi þeirra sem eru kallaðir lærisveinar.  Krossfestingardagurinn er kominn að kvöldi.  Ekki hafa allir fyrirmenn þjóðarinnar stutt æðstu prestana.  Jósef ráðherra frá Arímaþeu var vinur hans.  Nú sýnir hann  það hugrekki að fara til Pílatusar og biðja um líkama hans og sýnir þá virðingu og kærleika að leggja hann í virðulega gröf.  Gröfin var höggvin í klett og hann lokaði henni með steini.  Tvær konur sáu hvar gröfin var, báðar Maríurnar sem voru nefndar.

16.1-8

Nú lesum við páskaguðspallið.  Frásöguna um upprisuna.  Salóme er aftur komin með vinkonum sínum.  Þær fara allar þrjár mjög árla sunnudagsins út að gröfinni.  Dagurinn eftir krossfestinguna var hvíldardagur og þær máttu ekkert gera.  En snemma sunnudagsins keyptu þær ilmsmyrsl til að smyrja Jesúm.  Það er alltaf sama gleðin að lesa páskaguðspjallið.  Lesa um ferðina í búðina og um samtalið á leiðinni.  Steinninn fyrir klettagröfinni var níðþungur.  Þær gátu ekki velt honum frá hjálparlaust.  Skyldi einhver vera þarna?  Þær gátu ekki ímyndað sér hver myndi vera þar.  Það var engill.  Hann var búinn að opna gröfina.  Þær gátu gengið inn.  Og þær heyra fagnaðartíðindin:  Hann er ekki hér.  Hann er upprisinn.  Farið og segið hinum.  Og farið til Galíleu og hittið hann.  Hann bíður ykkar þar eins og hann sagði.  En Markús segir fyrst að þær hafi alls ekki þorað að segja hinum það sem þær sáu.

16.9-10

Það er nóg að lesa tvö vers í dag.  Þau eru um fyrsta boðbera upprisunnar, Maríu Magdalenu.  Markús er annað hvort að leiðrétta  það sem hann skrifaði um að konurnar hafi ekki þorað að tala eða hann segir frá því að María Magdalena hafi verið sú eina sem hafði kjarkinn til þess.  Á hvorn veginn sem það var er víst að það voru konur sem fluttu upprisuboðskapinn.  María Magdalena hefur nú loksins fengið sannmæli í kirkjunni.  Langa lengi var sagt að hún væri ónefnda konan sem var sagt frá í boðinu hjá Símoni í 14. kafla hér á undan.  Í Lúk. 7.36 og áfram er sagt frá konu sem kom í boð hjá farísea og smurði Jesúm með smyrslum.  Þessi konar var ekki siðsöm manneskja og Jesús var gagnrýndur fyrir að skynja það ekki og ýta henni frá sér.  Það var sagt í kirkjunni að þessai ósiðsama kona, sem var vissulega góð manneskja, hafi verið María Magdalena.  Það var stutt með því að Jesús rak út af henni sjö illa anda og sagt að það hafi verið ósiðlæti hennar.  Þessi skýring var vísvitandi blekking kirkjunnar sem upphófst á 6. öld til að gera lítið úr Maríu Magdalenu.  En Jesús valdi hana til að starfa með sér og vera vitni upprisunnar og boðandi.  Sögurnar um að hún hafi verið ástkona Jesú eiga engan stuðning og heldur ekki í guðspallinu sem er kennt við hana.

16.11-18

Vinir Maríu trúa henni ekki.  En Jesús birtist tveimur úr hópnum á leiðinni út í sveit.  Seinna birtist hann öllum hópnum, og enn trúum við því að konurnar hafi verið með.  Þau sátu til borðs.  Jesús ávítar þau fyrir að hafa ekki trúað Maríu.  Samt felur hann þeim mikið verk, að boða trúna á sig út um allan heiminn og skíra þau sem taka við trúnni.  Hann talar um tákn sem fylgja þeim sem trúa.  Þessum táknum er tekið á ýmsan máta í kristinni kirkju svo sem við vitum.  Sumir hópar leggja mikla áherslu á tungutal og lækningar með handayfirlagningu og í sumum eru illir andar reknir út og á það treyst að banvænir drykkir muni ekki skaða þau sem treysta Guði.  Við deilum ekki um þetta en virðum hvert annað.  Við látum það heldur ekki skipta okkur nokkru þótt ágreiningur sé milli fræðafólks um þennan kafla frá 9. versi til enda, en hann er afmarkaður með hornklofum.

16.19-20

Í síðustu versunum er sagt frá því að Jesús fór til himna eftir að hafa falið fólkinu sínu trúboðið.  Hann settist við hægri hönd Guðs, hann var hjá Guði.  En þau fóru til starfa og Guð var með þeim.