Agnes M. Sigurðardóttir

Náð sé með yður og friður, frá Guði föður vorum og Drottni Jesú Kristi. Amen.

Nú þegar þið hefjið vegferð á nýrri leið í lífi ykkar kæru vígsluþegar koma til mín orð úr Orðskviðunum í Gamla-testamentinu. „Treystu Drottni af öllu hjarta en reiddu þig ekki á eigið hyggjuvit. Minnstu hans á öllum vegum þínum, þá mun hann gera leiðir þínar greiðar“.

Með vígslu ykkar eruð þið ekki aðeins að feta nýjar leiðir, heldur er kirkjan líka að feta nýjar leiðir. Líklegt er að aldrei fyrr hér á landi hafi biskupsvígð kona vígt tvo vígsluþega í sömu athöfn sem báðar eru konur. Og aldrei fyrr hefur kona verið vígð til að þjóna fyrst og fremst konum í kirkjunni. Með vígslu prests til kvennakirkjunnar er bent á nauðsyn þess að halda áfram þeirri þjónustu sem kvennakirkjan hefur veitt á tuttugu ára ferli sínum.

Sameining prestakalla í Vestur-Barðastrandasýslu, þar sem fleiri en einn prestur þjónar, er líka tímanna tákn því nútíminn krefst nýrrar hugsunar í skipulagi og vinnubrögðum þar sem samvinna eykst og mismunandi hæfileikar og reynsla hinna prestvígðu þjóna njóta sín og bæta þjónustuna við sóknarbörnin.

Nú, eins og á öllum tímum ber að fara og skíra og kenna eins og Jesús fór fram á við lærisveina sína forðum. Það er heilög skylda Kirkjunnar að feta í þau spor og hlýða því kalli. Þið hafið fengið köllun til að fara og skíra og kenna, til að boða Orðið, boða trúna á Jesú Krist og lifa í þeirri trú og framganga í þeirri trú. Það er ekki alltaf auðvelt og í raun ekki á færi mannsins nema vera þess fullviss að það gerum við ekki í eigin mætti heldur erum við borin uppi af þeim er okkur lífið gaf og þeim er […]

Jesús og samverska konan Jóhannes 4:1-29 (sjá guðspjallstexta í lok prédikunar)

Náð sé með yður og friður frá Guði skapara okkar og Drottni Jesú Kristi. Amen.

Þegar ég hugsaði til þessarar stundar hér við þvottalaugarnar sá ég fyrir mér í huganum  bograndi konur  að þvo þvott.  Skrafandi saman því vinnan er jú meira en vinna, hún er líka félagslegt fyrirbæri.  Ég sá líka fyrir mér aðrar vinnandi konur.  Konur vestur á Ísafirði sem börðu klakann af kerjunum til að geta vaskað fiskinn sem beið þeirra.  Þessum konum kynntist ég á menntaskólaárum mínum, þó aðeins að sögn því þær voru löngu farnar héðan úr heimi á þeim tíma.  Hins vegar kom saga þeirra upp þegar ritgerð var unnin og þá fyrst áttaði ég mig á því að konur og karlar höfðu ekki staðið jafnfætis launalega séð á árum áður.  Og nú 100 árum síðar og 40 árum eftir að ég vann ritgerðina forðum er enn verið að tala um launamun karla og kvenna sem konurnar á Ísafirði vöktu athygli á og neituðu að vinna nema leiðrétt væri.

Þó enginn læri af annarra reynslu af því er sagt er þá er það nú svo að sögur um annað fólk, atvik og lífshagi kennir okkur margt og vekur okkur til umhugsunar um aðrar aðstæður og lífsviðhorf.  Konurnar á Ísafirði forðum daga áttu sinn þátt í því að launakjör kvenna breyttust þó enn megi betur gera.  Þær vöktu samtíð sína til umhugsunar og sú viðhorfsbreyting sem þá varð er liður í því að við erum hér samankomin í kvöld.  Okkur finnst margt einkennilegt sem var.  Að konur stæðu ekki jafnfætis körlum hvað kosningaþátttöku varðar til dæmis.  En samtímanum fyrir hartnær 100 árum fannst einkennilegt að konur nokkrar skyldu hafa orð á mismuninum.

Þannig […]